2 Niedziela zwykła - Rok A
ŚWIADECTWO O JEZUSIE
_________________________________________
Księga Izajasza (Iz) 49, 3.5-6
Psalm (Ps) 40
1 List do Koryntian (1 Kor) 1, 1-3
Ewangelia św. Jana (J) 1, 29-34
_________________________________________
Wysłannicy z Jerozolimy zadali Janowi Chrzcicielowi dwa pytania: “Kim jesteś?” (J 1,19) i “dlaczego chrzcisz?” (J 1, 25). Na pierwsze pytanie Jan odpowiedział, że jest “głosem” (J 1, 23), a na drugie, że chrzcił, aby Jezus objawił się Izraelowi (J 1, 31). Celem misji Jana Chrzciciela było zaświadczyć o światłości, która oświeca każdego człowieka (J 1, 8), a tą “światłością narodów” (Iz 49, 6) jest Jezus Chrystus.
Świadectwo Jana Chrzciciela o Chrystusie zawiera dwa określenia: Jezus jest “Barankiem Bożym” (J 1, 29) i “Synem Bożym” (Jn 1, 34). Jezus umiera na krzyżu w dzień przygotowania Paschy, kiedy to w świątyni ofiarowano Baranki Paschalne (J 19, 31). Śmierć Jezusa spełnia zapowiedź proroka Izajasza, że sługa Boży, niczym baranek, będzie wyrwany z krainy żyjących, za grzechy ludu Izraela (Iz 53, 7-8). Ale Jezus umiera również dlatego, “gdyż uznał siebie za Syna Bożego” (J 19, 7). A właśnie celem jaki przyświeca autorowi Ewangelii jest doprowadzenie do wiary, że Jezus jest Synem Bożym (J 20, 30-31). Nie tylko Jan Chrzciciel, ale także Natanael (J 1, 49) i Marta (J 11, 27) wyznali tę wiarę, a wiara ta niesie nam życie (J 20, 31).
“Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”, słyszymy w liturgii Mszy świętej (1 List św. Jana 2, 2), ale Jan Chrzciciel mówi o “grzechu świata” (J 1:29). Zwykle utożsamia się ten “grzech świata” z grzechem pierworodnym, ale święty Jan Paweł II naucza, że chodzi tu raczej o jego konsekwencje - cywilizacje, kultury, instytucje i struktury społeczne naznaczone są piętnem grzechu. Grzech posiada wymiar osobisty i społeczny. Wielu z nas popełnia grzechy, gdyż wzrasta w środowisku, gdzie grzech jest uznany za normę. Imiesłów “gładzi” jest w formie teraźniejszej, czyli czynność ta wciąż trwa. Jezus “gładzi grzech świata”, aż wszelki grzech zostanie ze świata usunięty.
W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy, że Bóg ustanawia swojego sługę “światłością narodów”, aby Boże “zbawienie dotarło aż po krańce ziemi” (Iz 49, 6). Paweł i Barnaba cytują ten tekst Izajasza w swoim kazaniu w Antiochii Pizydyjskiej (Iz 49, 6 LXX; Dzieje Apostolskie (Dz) 13, 47). W świetle tego fragmentu interpretuje porażkę głoszenia słowa Bożego swoim własnym rodakom: “Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan” (Dz 13, 46). To zwrócenie się do pogan stało się fenomenalnym sukcesem. Kościoły Boże zostały założone na każdym kontynencie i ludzie z każdego narodu wzywają imienia naszego Pana Jezusa Chrystusa (1 Kor 1, 2).
Dwa razy w dzisiejszej Ewangelii pojawia się słowo “świadectwo” (J 1, 32.34), które stało się synonimem męczeństwa.
“Męczeństwo jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary; oznacza ono świadectwo aż do śmierci”. Takie świadectwo złożył św. Jan Chrzciciel (Ewangelia św. Mateusza 14, 10-11). “Męczennik daje świadectwo Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał, z którym jest zjednoczony przez miłość. Daje świadectwo prawdzie wiary i nauki chrześcijańskiej” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2473). Takie świadectwo o Chrystusie wciąż składa wielu Chrześcijan. Chociaż prześladowania są aktem niesprawiedliwości ze strony prześladujących, jednocześnie „im bardziej nas prześladują, tym bardziej rośniemy w liczbę” (Tertulian).
Pytania do refleksji:
- Jak życie w środowisku grzechu może wpłynąć na moje wybory moralne?
- W jaki sposób ja mogę dziś składać świadectwo o Jezusie?
- Dlaczego chrześcijanie są najbardziej prześladowaną grupą religijną w świecie?
