3(149)2021 Od Redakcji

    

    

     W szóstej sali Galerii Faras, w Muzeum Narodowym w Warszawie, podziwiać można fragment malowidła ściennego z VIII w., twarz postaci naturalnej wielkości, przedstawiający św. Annę Matkę Bogarodzicy, jeden z licznych zabytków uratowanych przez ekipę profesora Michałowskiego podczas prac wykopaliskowych w nubijskiej stolicy przed zalaniem jej przez wody jeziora Nasera. Ta licząca niespełna pół metra kwadratowego tempera na suchym tynku mułowym z katedry w Faras stała się dla Gianmario Carozzi inspiracją do namalowania ikony Maryi Matki Milczenia, podarowanej barnabicie Antonio Gentili i przechowywanej w centrum duchowości w Eupilio, w północnych Włoszech.
     Kopia tej ikony, wykonana na zamówienie kapucyna Emiliano Antenucci przez mniszki benedyktynki z klasztoru na Isola di san Giulio d’Orta, została podarowana w 2015 papieżowi Franciszkowi, który polecił umieścić ją w Pałacu Apostolskim, przy windach w dziedzińcu św. Damazego, które wożą gości udających się na audiencję do jego prywatnego biura. My pokazujemy ją na okładce egzemplarza, który właśnie czytacie.
     Do Maryi, Matki Milczenia, papież Franciszek modlił się publicznie już wcześniej, na początku swego pontyfikatu. Podczas nabożeństwa 23 maja 2013, w Bazylice św. Piotra, po wyznaniu wiary z biskupami Konferencji Episkopatu Włoch, Franciszek wygłosił przemówienie, które zakończył następującą inwokacją:
     „Matko milczenia strzegącego Bożych tajemnic, wyzwól nas od bałwochwalstwa współczesności, na które skazują się zapominalscy. Oczyścić oczy pasterzy kroplami pamięci, byśmy przywrócili oryginalną świeżość rozmodlonemu i pokutującemu Kościołowi.
     Matko piękna rozkwitającego z wierności codziennym obowiązkom, przebudź nas z marazmu lenistwa, małostkowości i defetyzmu. Przyoblecz pasterzy we współczucie, które jednoczy i integruje, abyśmy odkryli radość Kościoła służącego, pokornego i braterskiego.
     Matko czułości otulającej cierpliwością i miłosierdziem, pomóż nam wyplenić smutek, brak cierpliwości i uległości u pozbawionych poczucia przynależności. Wyproś u Twego Syna zręczność naszym dłoniom, stopom i sercom, abyśmy budowali Kościół pałający prawdą w miłości. Będziemy, Matko, Ludem Bożym pielgrzymującym do Królestwa. Amen”.
     Dawniej ludzie bojący się krytyki własnych poczynań, wychwalali milczenie. Obecnie je deprecjonują. Liczą na to, że w globalnym wrzasku prawda o nich zostanie zagłuszona i nikt jej nie usłyszy. I to im się udaje. I nie są to tylko właściciele zaawansowanych algorytmów sztucznej inteligencji, decydujących o tym, jakie treści wyświetlą się w pierwszej kolejności na ekranie surfującego w globalnej sieci internauty, najczęściej nieświadomego istnienia bardzo precyzyjnego i ciągle uzupełnianego profilu jego osobowości, wiedzy, preferencji i uzależnień, w tym uzależnienia od podawanych mu w precyzyjnych dawkach informacji, które już uczyniły lub wkrótce uczynią z niego gorliwego wyznawcę informacyjnej rewolucji, apostoła szaleńczych pseudonaukowych globalnych teorii i światopoglądów nazywanych na wyrost ideologiami, a przede wszystkim beneficjenta kojącego poczucia wyższości nad tymi, którzy jeszcze nie dali sobie wypłukać mózgu informacyjnym bełkotem. Za przerwaniem „zmowy milczenia” są także beneficjenci starego systemu, przekonani o nieistnieniu ich teczek; więźniowie kryminalni, obciążający winą swe ofiary za ich obecne „niesprawiedliwie” położenie; generalnie wszyscy, którzy nie mają sobie nic do zarzucenia i są za „ujawnieniem całej prawdy”, bo dzięki mechanizmowi wyparcia skutecznie zapomnieli już własne winy i przypisali je innym, zwykle tym, których sami krzywdzili. Czasami nie chodzi o mechanizm wyparcia i projekcji, ale o w pełni świadomy cynizm i zakłamanie ludzi, którzy weszli w pakt z zakamuflowanym Złem, żeby zrobić karierę i osiągnąć sukces. Ze Złem, które milcząc wmówiło ludziom, że nie istnieje.
     Jak zauważa Sabino Chialà ze wspólnoty w Bose, istnieje nieskończenie wiele odcieni milczenia.