José Xifré

Urodził się niedaleko od Vic (prowincja Barcelona) 13 lutego 1817 roku w Mussach. Bardzo szybko, bo już w 1829 roku rozpoczął studia kościelne. Ponieważ w Hiszpanii nie można było otrzymać święceń kapłańskich ze względu na wojnę domową, udał się do Rzymu, gdzie w 1839 roku zamieszkał w klasztorze świętego Bazylego.

 Tam też spotkał się z O. Klaretem, który przebywał w Rzymie, by się móc oddać do dyspozycji Kongregacji do Spraw Rozpowszechniania Wiary. Dnia 16 lutego 1840 roku przyjął święcenia kapłańskie i powrócił do Hiszpanii. Jego duch apostolski był bardzo zbliżony do tego, jakim żył O. Klaret. Od samego początku swojego kapłaństwa czuł potrzebę poświęcenia się służbie głoszenia Ewangelii ubogim, chodząc pieszo. Ten styl życia towarzyszył mu przez wiele lat.

Wraz z O. Klaretem jest Współzałożycielem Zgromadzenia Misjonarzy. Był to człowiek o wysokiej inteligencji, posiadał wiele talentów. Jego postura była wysoka i szczupła, bujne kasztanowe włosy i błyszczące oczy. Posiadał mocny charakter. Nieco surowy z wyglądu, posiadał jednak wielkie serce i był niezwykle wielkodusznym. Nic go nie zniechęcało, był twardy wobec trudności. Po śmierci O. Stefana Sali był naznaczony przełożonym generalnym w dniu l maja 1858 roku. Pozostał przełożonym generalnym do swojej śmierci. Za życia ojciec Klaret zawsze uważał go za przełożonego, utrzymując z nim częsty kontakt korespondencyjny. To właśnie on zmusił O. Klareta do napisania swojej „Autobiografii".

W czasie działań rewolucyjnych, pod koniec lat sześćdziesiątych, był wygnany wraz z O. Klaretem do Francji. Towarzyszył O. Klaretowi w ostatnich dniach jego życia w klasztorze Fontfroide, udzielając mu ostatnich sakramentów i przyjmując jego śluby zakonne. Od tego momentu całe jego życie było przesycone niezwykłą troską o los Zgromadzenia. To właśnie w okresie, gdy on był przełożonym, nastąpił największy rozwój Zgromadzenia. Zmarł w Cervera w 1899 roku.