Historia Zgromadzenia

W XIX-wiecznej Hiszpanii, gdzie według obliczeń historyka José Luis Comellasa miało miejsce około dwa tysiące rewolucji, obalono 130 rządów i dziesiątki gabinetów tymczasowych, dokonano trzech detronizacji i uchwalono dziewięć konstytucji, prześladowania Kościoła były cechą charakterystyczną prawie wszystkich rządów, niezależnie od deklarowanej opcji politycznej. Jeżeli na skutek antykościelnych działań w duchu rewolucji francuskiej liczba zakonników spadła na przestrzeni trzydziestu lat 1791-1820 o 36% (z 52 do 33,5 tys.), to w ciągu zaledwie trzech lat rewolucji 1820-1823 zmalała ona o kolejnych 22%, osiągając 26,3 tys., czyli połowę stanu sprzed 1791.

Natychmiast po powrocie do Vic, Klaret informuje przyjaciół o swej decyzji. Rektor Jaime Soler oddaje do jego dyspozycji wolne w okresie letnich wakacji pomieszczenia seminaryjne, a biskup Luciano Casadevall nie tylko błogosławi z serca, nie tylko obiecuje nie stawiać przeszkód w rekrutacji przyszłych misjonarzy, ale jak to ma miejsce w przypadku ojców Fábregasa i Cloteta sam osobiście poleca im wziąć udział w tworzeniu nowego dzieła apostolskiego, oddając ich do dyspozycji Antoniego Klareta. w poniedziałek, 16 lipca 1849 roku, w murach seminarium diecezjalnego w Vic, sześciu młodych kapłanów daje początek istnieniu nowego instytutu:

Wybór José Xifré na przełożonego generalnego Zgromadzenia oraz Jaime Cloteta na jego wikariusza (1.5.1858) przynosi wkrótce owoce przekraczające najśmielsze oczekiwania. Nowy przełożony generalny publikuje natychmiast napisane przez 

1899
VIII Kapituła Generalna, Vic 19-27.XII.1899;
IV Przełożony Generalny: Clemente Serrat (1899-1906);
Brazylijczyk Martín Pestana zakłada w 1898 w Sao Paulo pismo maryjne Ave Maria, nakład 300 egzemplarzy. Rok później przejmują je klaretyni (29.5.1899). w grudniu nakład wynosi już 3.000. Wzrośnie z czasem do 50.000 (tygodnik)