AFRYKA - WKS, ABIDŻAN
Wybrzeże Kości Słoniowej to kraj leżący w zachodniej Afryce. Powierzchnia tego kraju wynosi 322.462 km2. Stolicą polityczną jest Yamoussoukro, a ekonomiczną Abidjan. Oficjalnym językiem jest język francuski. Jednostką monetarną jest frank afrykański (CFA). Ludność Wybrzeża liczy 14.733.000. Ivoirczycy stanowią 65% populacji, pozostali to obywatele pochodzący z Burkina Faso, Genui, Ghany, Libii i Francji. Na Wybrzeżu są cztery grupy etniczne, które wyróżnia język, strój i kultura. W aspekcie religijnym najwięcej, bo aż 40-50% jest animistów. Muzułmanie liczą od 20 do 30%, katolicy od 15 do 20% i protestanci od 5 do 10%. Pierwsi misjonarze przybyli na Wybrzeże, a dokładniej do Grand Bassam z Francji w roku 1895. Po trzech miesiącach kilku z nich zmarło ze względu na malaryczny klimat.
Misjonarze Klaretyni z Polskiej Prowincji pracują na Wybrzeżu Kości Słoniowej od 1990 roku. Praca misyjna zaowocowała także powołaniami rodzimymi. Obecnie z Wybrzeża pochodzi ośmiu kapłanów klaretynów. Ponadto w Seminarium studiuje ponad dwudziestu kleryków.
Obecnie Misjonarze Klaretyni tworzą na Wybrzeżu trzy wspólnoty:
VRIDI CITE (dzielnica Abidżanu, stolicy Wybrzeża Kości Słoniowej) to parafia wielkomiejska położona nad Oceanem w dzielnicy przemysłowej (port towarowy, petrochemia, fabryka plastiku, spichlerze kawy i kakao) w diecezji Grand-Bassam. Parafia liczy około 12.000 mieszkańców, z czego katolicy stanowią około 30%. Wspólnotę tworzy trzech misjonarzy oraz dom formacyjny Prespostulatu. Klaretyni pracują w tej parafii od 1990 roku. W tym czasie została wybudowana plebania, salki katechetyczne i kościół oraz kaplice, które dzisiaj tworzą już samodzielne misje. Abidżan to miasto kontrastów. Widać tam nowoczesne wieżowce, bogato wyposażone wille, ulice pełne samochodów oraz dzielnice nędzy i slumsów. Część populacji, to ludność napływowa i bardzo biedna. Widok domków zrobionych z kawałków blachy, gotujący się obiad na palenisku, analfabetyzm, AIDS, stanowią ciągłe wyzwanie. Z drugiej strony uśmiech, życzliwość i otwartość tych ludzi napełnia serca radością, która przypomina, że „nie samym chlebem żyje człowiek".
