Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)
Św. Katarzyna ze Sieny urodziła się 25 marca 1347 roku w Sienie. Była 24 dzieckiem Lapy i Jakuba Benincasa, farbiarza ze Sieny. W wieku 7 lat (w 1354 r.) ślubowała dziewictwo. Z tego też powodu nieco później popadła w konflikt ze swoja matką, która chciała wydać ją za mąż. Po trzech latach zmagań, wbrew woli rodziców, w 1363 roku wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) i po złożeniu ślubów wieczystych prowadziła tam klasztorne życie, pomagając trędowatym. Tu dosięgło ją jedno z najbardziej bolesnych w jej życiu cierpień – została oskarżona o niemoralny styl życia. W 1374 roku została wezwana przed trybunał inkwizycji we Florencji, który zbadał jej pisma i nauczanie – powodem były wątpliwości, czy kobieta ma prawo pouczać papieży i królów. Proces wskazał na jej niewinność i w ten sposób Święta mogła kontynuować swoją misję. Polegała ona na pisaniu listów do możnych tego świata: papieży, kardynałów, biskupów, królów i wielu znamienitych osób jej współczesnych.
Katarzyna pisała w imieniu Chrystusa, nawoływała do pokuty i nawrócenia, do słuchania Słowa Bożego. Czuła się do tego upoważniona. W 1367 roku przeżyła mistyczne zaślubiony i odtąd miała świadomość stałej obecności Chrystusa w swym sercu. Ta nieuczona i niepiśmienna córka farbiarza, dyktowała swe listy nawołując papieży do powrotu z Awinionu do Rzymu. W listach tych była niezwykle zdecydowana i gorliwa – udzielała rad i wskazówek. Gdy jej prośby i upomnienia nie okazały się skuteczne udała się osobiście do Awinionu by spotkać się z papieżem. Kategorycznie a zarazem bardzo pokornie prosiła papieża by udał się tam, gdzie wskazuje Chrystus.
Gdy Grzegorz XI w 1377 roku ostatecznie zdecydował się na powrót do Rzymu, uznano to za zasługę św. Katarzyny ze Sieny. Nieszczęśliwy wybór Urbana VI spowodował schizmę w Kościele. Święta codziennie chodziła do Watykanu aby się modlić o zakończenie schizmy i jedność Kościoła.
Wyczerpana odeszła z tego świata 29 kwietnia 1380 roku.
Św. Katarzyna została kanonizowana 26 czerwca 1461 roku przez papieża Piusa II. W 1866 roku papież Pius IX ogłosił ją patronką Rzymu, a Pius XI w 1939 patronką Włoch. Jan Paweł II 1 października 1999 roku ogłosił świętą jako współpatronkę Europy. Relikwie św. Katarzyny spoczywają w rzymskim kościele ojców dominikanów Santa Maria Minerva.
Duchowość św. Katarzyny ze Sieny
Jej duchowa spuścizna zawiera 389 listów, wybitne dzieło mistyczne „Dialog” – czyli rozmowa z Bogiem oraz 26 modlitw. Bogactwo jej przeżyć mistycznych odzwierciedla Dialog o Bożej Opatrzności – fundamentalne dzieło mistyki katolickiej, dyktowane przez Katarzynę w latach 1377-1378, które wpłynęło w dużym stopniu na nadanie jej tytułu doktora Kościoła. W dziele tym autorka chcąc poznać prawdę, prowadzi „rozmowę” z Bogiem. Ta osobista „rozmowa” Katarzyny z Bogiem stanowi drogowskaz dla każdego człowieka pragnącego powrotu do Boga. Poszczególne traktaty tego dzieła zawierają w sobie prośbę, na którą Katarzyna otrzymuje szeroko uzasadnioną odpowiedź. Dialog św. Katarzyny zajmuje się zagadnieniem ludzkiej doskonałości, nauką o Jezusie Chrystusie i teologią duchowości. Ponadto Katarzyna omawia problemy natury eklezjalnej, podkreślając przy tym potrzebę posłuszeństwa.
Według myśli św. Katarzyny, człowiek chcąc odnaleźć Boga, winien wpierw poznać siebie, uznać swą zależność od Stwórcy i swój nędzny stan. Poznanie takie jest źródłem umiłowania cnoty i pobudką do zerwania z grzechem. Dzięki takiemu poznaniu, człowiek poznaje siebie jako „ikonę” Bożą, a nawet Jego świątynie. Tego rodzaju odkrycie Boga we własnej duszy, wprowadza człowieka na drogę mistyczną i koncentruje uwagę na Chrystusie ukrzyżowanym, będącym niejako „mostem” – szansą zbawienia dla każdego grzesznika. Na właściwej drodze jest ten, kto wyrwawszy się z grzechu odczuł bliskość Boga i pragnie postępować za tym, co duchowe. Taki człowiek powinien od zranionych stóp Zbawiciela przejść do Jego przebitego boku, z którego wypłynęła krew i woda. Patrząc z perspektywy tego boku winien uświadomić sobie potrzebę utożsamienia z Chrystusem, by z Nim móc współcierpieć. Z tego względu nabiera szczególnego znaczenia modlitwa, szczególnie myślna, która prowadzi do głębszego poznania Boga. Człowiek, który podda się działaniu Bożemu, zdolny jest do bliższej relacji z Nim. Stan najgłębszego zjednoczenia z Bogiem daje człowiekowi poczucie szczęścia, ale też i smutku, bowiem staje się on podobny do ukrzyżowanego Chrystusa. Katarzyna swe dzieło kończy pochwalnym hymnem na cześć Trójcy Przenajświętszej, którą nazywa „głębokim morzem i „ogniem” zawsze płonącym.
Św. Katarzyna była we wszystkim umiłowaną córką św. Dominika. Jej nabożeństwo do Chrystusa było skoncentrowane szczególnie na Krwi Najświętszej, wylanej dla zbawienia ludzkości. Jednocześnie była adoratorką Trójcy Przenajświętszej. Podobnie też jak św. Dominik, była apostołką kontemplatywną. Z uwagi zaś na jej synowską miłość do Wikariusza Chrystusowego i wierność Kościołowi, Katarzyna ze Sieny nazywana jest córką i matką Kościoła.
