Księga Izajasza (Iz) 55, 10-11 Psalm (Ps): 65 List do Rzymian (Rz) 8, 18-23 Ewangelia św. Mateusza (Mt) 13, 1-23
_________________________________________
Całe stworzenie jest zaangażowane w opowieść o siewcy i ziarnach: niebo, słońce, ptaki, deszcz, śnieg, ciernie i gleba. W kraju Jezusa siew rozpoczynał się kilka tygodni przed październikowymi deszczami. Rolnik oczyszczał pole z większych kamieni, zasiewał ziarno, a następnie orał ziemię, by to ziarno przykryła. Kto by przypuszczał, że taka prozaiczna aktywność ukrywa w sobie tajemnice Bożego Królestwa.
Głos Pana Jezusa niesie się ponad wodami (Ps 29, 3) do ludu zgromadzonego na brzegu. Oni już słyszeli Jego kazanie na Górze Błogosławieństw i byli świadkami wielu cudów, a jednak wciąż nie odkryli tajemnicy Chrystusa. Faryzeusze nawet twierdzili, że Jezus współpracuje z Belzebubem (Mt 12, 24) i wraz z uczonymi w Piśmie domagali się znaku (Mt 12, 38). Jak dotrzeć do tych, co patrzą, a nie widzą, słuchają, a nie słyszą i nie rozumieją (Mt 13, 13)? Czy przypowieści przenikną do wnętrza ich serc?
“Wam dane jest znać tajemnice Królestwa” (Mt 13, 11). Boskie “tajemnice” nie mogą być odkryte ludzkim rozumem lecz tylko objawione przez Boga (Księga Daniela 2, 17-18. 27). Takie objawienie jest aktem Bożej łaski danym wybranym (List do Efezjan (Ef) 3, 2-4). Tak jak Jezus objawił tajemnice Bożego Królestwa tym, którzy odpowiedzieli na jego wezwanie “pójdź za mną”, tak Duch Święty objawia tajemnice Chrystusa Kościołowi (Ef 3, 5).
Jakże szczęśliwe oczy i uszy Apostołów (Mt 13, 16). Widzieli, słyszeli, a nawet dotykali Słowo Życia (1 List św. Jana 1, 1). Iluż proroków i sprawiedliwych Starego Testamentu pragnęło ujrzeć i usłyszeć wypełnienie się Bożej obietnicy, a nie było im to dane (List do Hebrajczyków 11, 39-40). Jakże szczęśliwe oczy i uszy nasze. Wpatrujemy się w Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie. Słuchamy Słowa Bożego głoszonego z ambon naszych kościołów. Wielu ludzi pragnie ujrzeć to co my widzimy i usłyszeć to, co my słyszymy. Nawet aniołowie pragną wejrzeć w te tajemnice (1 List św. Piotra 1, 9).
Posiane ziarno, którego ptaki nie wydziobały, bądź słońce nie wypaliło czy ciernie nie zagłuszyły penetruje glebę i głęboko się zakorzenia. Bóg rozmiękcza ziemię deszczem (Ps 65, 11) i ziarno w tajemniczy sposób zaczyna wzrastać (Mk 4, 26-29). Wraz z wiosną dokonuje się cud życia: “pagórki przepasują się weselem”, “a doliny okrywają się zbożem” (Ps 65, 14). “Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny” (Mt 13, 9).
Najlepszym przykładem “żyznej ziemi” jest Najświętsza Maryja Panna. Anioł Gabriel przychodzi do niej ze słowem Bożym: “Oto poczniesz i porodzisz Syna” (Ewangelia św. Łukasza (Łk) 1, 31). Maryja słucha i słyszy, zachowuje to słowo w sercu (Łk 2, 19. 51) i pozwala by to Słowo, stało się w jej łonie ciałem (Łk 1, 38). Jest Ona przykładem, na którym powinniśmy wzorować naszą postawę. Kiedy Kościół głosi nam Ewangelię, my tak jak Maryja powinniśmy jej słuchać, zachowywać w naszych sercach i pozwolić by stała się ona rzeczywistością w naszym życiu.
Zmartwychwstanie Chrystusa przypadło na dzień ofiarowania pierwszych owoców ziemi. Na polach dojrzał już jęczmień, więc snop ziarna ofiarowano Bogu jako dziękczynienie. Chrystus, Słowo Boga, posiane w glebę świata, wypełnił wolę Ojca (Iz 55, 11). Jest On “pierwszym owocem” spośród tych, co pomarli (1 List do Koryntian 15, 20). Boża wiosna również nastała w naszym życiu, którzy uwierzywszy w Jezusa i “posiadamy pierwsze owoce Ducha” (Rz 8, 23). Ale oczekujemy czasu żniw, kiedy to całe stworzenie zostanie wyzwolone “z niewoli skażenia ku chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rz 8, 21).
