2(112)2015 Od Redakcji

       Wytyczne Soboru Watykańskiego II na temat życia konsekrowanego zawarte zostały w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium oraz w Dekrecie o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis. Dokumenty te formułują w sposób bardzo syntetyczny zadania stojące przed instytutami życia konsekrowanego.

       Powrót do źródeł jako fundamentalna nauka płynąca z Soboru Watykańskiego II stała się podstawową normą i znalazła swoje odzwierciedlenie w życiu instytutów życia konsekrowanego. W minionych czasach podkreślono w sposób szczególny ewangeliczny radykalizm. Zaś dogłębne studium charyzmatów założycieli nadało impuls odnowie zakonnej i przyczyniło się do rewizji Konstytucji zakonnych. Powstały kursy mające na celu pogłębienie wiedzy w zakresie życia konsekrowanego oraz pisma poświęcone teologii i formacji zakonnej. Dzięki temu nastąpiło większe zrozumienie posłannictwa każdego instytutu zakonnego.

       Ten proces do dziś charakteryzuje się pragnieniem udzielenia odpowiedzi na wezwania Drugiego Soboru Watykańskiego. Działanie to wymaga m.in. uwzględnienia różnorodnych sytuacji i okoliczności. W każdej kulturze istnieją pewne pozytywne i negatywne znaki oraz szczególne wyzwania do podjęcia. W roku milenijnym dokonano szczególnej rewizji życia i posłannictwa osób konsekrowanych. Przyczynkiem do tego stało się Sympozjum dla Wyższych Przełożonych Zakonnych Konsulty Zakonnej Żeńskiej i Męskiej pt. Rozpoznać czas nawiedzenia. Tak podjęty temat stał się przedmiotem wkładów, konferencji i dyskusji panelowych. W wyniku tego wyciągnięto następujące wnioski:

       W zgromadzeniach zakonnych właściwe miejsce odnalazła Eucharystia, która stanowi punkt centralny życia duchowego każdej wspólnoty, a także sakrament pojednania.

       Wprowadzono rozważanie Słowa Bożego.

       Niezwykle cenne jest dokonywanie rewizji życia i korzystanie z kierownictwa duchowego, które pomaga człowiekowi odpowiadać na poruszenia Ducha Świętego i dążyć w sposób zdecydowany do świętości.

       Dla wielu osób konsekrowanych codzienna medytacja, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i wspólnotowym stała się źródłem czerpania sił duchowych. To wspólnotowe rozważanie Biblii, prowadzone stosownie do możliwości i okoliczności życia we wspólnocie, pozwala również na radosne dzielenie się bogactwem Słowa Bożego i wpływa na postęp duchowy (VC 94).

       Soborowy postulat bliskości osób konsekrowanych względem ludzi świeckich został zrealizowany i nieustannie jest dopełniany poprzez świadectwo życia. Jest ono w przypadku osób konsekrowanych znakiem autentycznego przeznaczenia świata. Ponadto Sobór Watykański II przyczynił się także do ukształtowania nowego spojrzenia na życie braterskie we wspólnocie. Czynnikiem, który w sposób szczególny wpłynął na ewolucję pojmowania wspólnoty zakonnej, był posoborowy rozwój eklezjologii. Wspólnota zakonna została objęta nową i bardziej pogłębioną wizją Kościoła. Braterstwo stało się znakiem, który ukazuje boskie pochodzenie chrześcijańskiego orędzia, którego moc otwiera serca na przyjęcie wiary.

       Drodzy czytelnicy „Życia Konsekrowanego” – życzymy Wam aby obecny numer poświęcony odnowie życia konsekrowanego zachęcił nas wszystkich do ponownego spojrzenia z wdzięcznością w przeszłość, by wydobyć to, co najpiękniejsze i wyprowadzić właściwe wnioski na przyszłość.