Archiwum 2015

Po kliknięciu na okładkę pobierze się numer w wersji PDF

 

1(111)2015

Powrócić do źródła – odnowa ciągle aktualna

 

• Czesław Parzyszek SAC
  Natura życia konsekrowanego
  Cechą charakterystyczną życia konsekrowanego poprzez akt konsekracji jest życie dla Boga samego i swego rodzaju wyłączność w tej dziedzinie. Konsekracja to swoiste zaślubiny z Bogiem. Osoba konsekrowana czyni z siebie dar całkowity, mocą którego cała jej egzystencja staje się kultem Boga w miłości. Konsekracja wprowadza konsekrowanego na drogę życia Ewangelią tak intensywnie, by ostatecznie to życie mogło objawiać się jako przemienione jej mocą w nową jakość, by wypłynąć na głębię.
• Jolanta Anna Hernik RMI
  Życie konsekrowane powołane do permanentnej odnowy
  We współczesnym życiu konsekrowanym na szczęście podkreśla się wartość osoby, która jest żywym obrazem Boga Trójcy. Nieustannie aktualne jest osobiste spotkanie z Jezusem każdej osoby konsekrowanej. Takie doświadczenie jest osiągalne jedynie dzięki praktykowaniu żywej wiary wyrażanej przez modlitwę. Chodzi o twórczą wierność, która jest zawsze żywa i dynamiczna, wymagająca postawy otwartości i wyczulenia na znaki czasu oraz uległej na działanie Ducha Świętego.
• Krzysztofa Dorota J. Koszyka CSSF
  Konsekrowana czystość urzeczywistnianiem cywilizacji miłości
  Wezwanie do czystości konsekrowanej staje się drogą i sposobem urzeczywistniania cywilizacji miłości. Przedmiotem zdecydowanego świadectwa osób konsekrowanych winna być przede wszystkim troska o zachowanie prymatu wartości duchowych w życiu konkretnego człowieka i całych społeczeństw. Czystość podjętą dla Królestwa niebieskiego należy przyjąć jako dar łaski. Przyczynia się ona do wolności ludzkiego serca, które zdolne jest do jeszcze większej miłości Boga i człowieka.
• Józef Gaweł SCJ
  Tożsamość i duchowość kapłana zakonnego
  Troska o tożsamość życia zakonnego i kapłańskiego jest najważniejszym zadaniem formacji ciągłej. Ta troska objawia się poprzez wierność w realizacji charyzmatu zgromadzenia. Charyzmat ten ma wielorakie wymiary: eklezjalny, chrystocentryczny, eucharystyczny, apostolski, profetyczny i maryjny.
• Ewa J. Jezierska OSU
  „Powołał do siebie tych, których chciał” (Mk 3,13). Ewangelie o powoływaniu ludzi przez Jezusa
  Po wyjaśnieniu słowa „powołanie” artykuł pokazuje powoływanie przez Jezusa Jego współpracowników - apostołów, ukazuje reakcje różnych osób wzywanych przez Jezusa do pójścia za Nim, a także reakcje Jezusa na zgłaszających chęć naśladowania Go po spełnieniu pewnych obowiązków. Określone przez Jezusa warunki naśladowania Go nadal są aktualne. Pytaniem pozostaje powód, dla którego Jezus nie przyjął do grupy uczniów uzdrowionego Gerazeńczyka.

Studia i refleksje

• ks. Marek Dziewiecki
  Wychowawca – nauczyciel mądrości, wolności i miłości
  Mądrość i wolność prowadzi wychowanka do miłości i w miłości osiąga swoją pełnię. Miłości musimy się uczyć, a podstawowym warunkiem uczenia się miłości jest rozumienie jej natury. Niezwykle ważnym zadaniem wychowawcy jest demaskowanie mitów na jej temat. Kto bowiem myli miłość z tym, co w rzeczywistości miłością nie jest, ten popełnia równie dramatyczny błąd, jakby mylił życie ze śmiercią.

 

 

2(112)2015

Perfectae caritatis – w trosce o odnowę życia konsekrowanego

 

• Ks. Mariusz Rosik
  Biblia drogowskazem w odnowie życia konsekrowanego
  Pół wieku temu Paweł VI w dokumencie zatytułowanym Perfectae caritatis zachęcił osoby życia konsekrowanego do pogłębionego studium Pisma Świętego. W artykule przedstawiono kilka popularnych obecnie nurtów interpretacyjnych Biblii, wychodząc od metody historyczno-krytycznej, której wyniki domagają się uzupełnienia innymi spojrzeniami na tekst natchniony. Wskazano także pewne zagrożenia, które kryją się w subiektywnej, feministycznej, psychologizującej i fundamentalistycznej lekturze Biblii.
• Czesław Parzyszek SAC
  Znacznie odnowy soborowej dla życia konsekrowanego w Polsce
  Sobór Watykański II potraktował życie konsekrowane nie tylko w aspekcie jurydycznym, lecz w wymiarze teologicznym i eklezjologicznym. Położył solidne podstawy pod teologię życia konsekrowanego dając impuls nowym dokumentom papieskim i Kongregacjom watykańskim, zwłaszcza Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Uwieńczeniem posoborowego procesu odnowy stanowi adhortacja Vita consecrata.
• Bożena Szewczul WNO
  Odnowa życia zakonnego a konsekracja zakonników w świetle dekretu Perfectae caritatis
  Rocznica wydania soborowego dekretu o przystosowanej do współczesności odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis oraz 50-letni okres realizacji zawartych w nim postanowień zmierzających do ożywienia podejmowanej przez zakonników praktyki rad ewangelicznych prowokują pytanie, czy próby te przyniosły upragnioną odnowę, czy raczej mimo włożonego wysiłku nadal brakuje życiu zakonnemu żywotności. Ostatnio wydane dokumenty kościelne postrzegają czas odnowy jako okres napięć i trudności oraz podkreślają, że często dobre i wielkoduszne inicjatywy nie przynosiły zamierzonych rezultatów. Gdzie zatem tkwi przyczyna niepowodzenia wciąż trwającej renovatio vita religiosae?
• Szczepan T. Praśkiewicz OCD
  Perfectae Caritatis po półwieczu. Od negatywnej do pozytywnej interpretacji ślubów zakonnych
  Teologia ślubów zakonnych przed Vaticanum II kładła nacisk na aspekt negatywny, wyrzeczenie, ofiarę. Dzisiaj, po Soborze Watykańskim II, ciesząc się nowymi zdobyczami teologii życia konsekrowanego ubogaconymi późniejszymi dokumentami Urzędu Nauczycielskiego podchodzimy do ślubów w sposób pozytywny: nie podkreślamy jedynie tego, z czego rezygnujemy, czego się wyrzekamy, ale kładziemy nacisk na ich aspekt pozytywny.
• Jerzy Skawroń O. Carm
  Odnowa życia konsekrowanego nieustannym rozwojem Wspólnoty i poszczególnych osób. Priorytety Soboru Watykańskiego II
  Sobór Watykański II wskazał istotne elementy rozwoju osób i wspólnot życia konsekrowanego. Są nimi naśladowanie Chrystusa przez rady ewangeliczne, życie charyzmatem i wierność Kościołowi. Rozwój został uwarunkowany stopniem zaangażowania się uczuciowego i umysłowego w wypełnianiu tych priorytetów. W rozumieniu Soboru elementy – jeśli mają przynieść oczekiwane owoce - należy przyjąć i realizować jako nierozłączną całość. Nauczanie soborowe kładzie nacisk nie tylko na wierność przepisom prawa ale jeszcze bardziej na duchowe zaangażowanie się osoby i wspólnoty konsekrowanej w jego realizowanie.
• Piotr Liszka CMF
  Życie konsekrowane po Soborze Watykańskim II
  Punktem wyjścia reformy życia konsekrowanego po II Soborze Watykańskim są hasła aproffundimiento i aggiornamiento (pogłębianie i uwspółcześnienie), odnoszące się do wszystkich dziedzin życia Kościoła. Pogłębienie złączone jest nierozerwalnie z postulatem powrotu do źródeł: do Chrystusa – twórcy Kościoła, do początków Kościoła, do założyciela instytutu życia konsekrowanego, do początku tegoż instytutu, a także do wydarzenia powołania poszczególnych osób. Uwspółcześnienie nie oznacza dostosowania się do aktualnej sytuacji środowiska, lecz pełnię i skuteczność przeżywania tożsamości charyzmatycznej w nowej sytuacji.
• Ks. Wiesław Wenz
  Perfectae Caritatis inspiracją dla promulgowanych norm Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku
  Soborowa wizja odnowy życia konsekrowanego zawiera wyraźną sugestię, aby wspólnoty życia zakonnego w toku tego procesu zaczerpnęły przede wszystkim ze źródeł wszelkiego życia chrześcijańskiego, jak również z pierwotnego ducha stanowiącego natchnienie dla instytutów i dokonały dzieła akomodacji dla zmieniających się warunków i okoliczności, zaistniałych już we współczesności. Ojcowie Soborowi uświadomili sobie, że dzieło odnowy, które jest z inspiracji Ducha Świętego winno być połączone z dziełami podejmowanymi przez Kościół i wyłącznie w Kościele.

 

 

3(113)2015

Redeptionis Donum – w trosce o tożsamość życia konsekrowanego

 

• bp Jacek Kiciński CMF
  Formacja początkowa i stała, wspólnotowa i apostolska w dynamice wierności
  Współczesny świat stawia nieustannie nowe wyzwania wobec procesu formacji, stąd też trzeba systematycznie weryfikować swoją wiedzę w zakresie współczesnych znaków czasu i konfrontować ją z wymogami Kościoła w oparciu o słowo Boże i charyzmat danego instytutu. W ten sposób wysiłek formacyjny rozciąga się na całe życie i wymaga nieustannej troski o osobistą i wspólnotową tożsamość.

• Józef Gaweł SCJ
  Przeżywać radośnie Rok Życia Konsekrowanego
  Radość Ewangelii napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem. Chodzi o pozostawienie wszystkiego, aby pójść za Panem. To świadectwo może stać się źródłem wzajemnej miłości. Wobec takiego świadectwa radości, pogody ducha, wielu poczuje potrzebę „przyjścia i zobaczenia”.
• Ks. Jarosław M. Lipniak
  Jak osiągnąć spokój w życiu konsekrowanym?
  Spokój jest stanem pierwotnym Wszechświata. Był on zanim powstał świat. Od początku, przed czasem, Bóg był doskonałym pokojem i pracował w spokoju. W doskonałym spokoju stwarzał wszystko. Całe stworzenie żyło w doskonałej harmonii.

Studia i refleksje

• Ks. Arkadiusz Olczyk
  Nowa ewangelizacja w konfrontacji ze współczesnym neopogaństwem
  Kościół, przyjmując wzór swego Mistrza, pragnie każdego dnia głosić Ewangelię wszystkim ludziom, w każdym miejscu świata, przy każdej okazji, nie zwlekając, bez niechęci i bez obaw. Radość Ewangelii jest dla całego ludu, stąd nie można z udziału w niej wykluczać nikogo, także tych, którzy się pogubili w praktykach wróżb, magii i czarów. Nie można zapominać, że ewangelizacja łączy się w sposób fundamentalny najpierw z odnową samego Kościoła.
• Ks. Marek Dziewiecki
  Sfera emocjonalna, aspekt moralny i spowiedź
  Podstawowym sprawdzianem dojrzałości w sferze emocjonalnej jest sytuacja, w której emocje informują nas o naszej aktualnej sytuacji, ale nami nie rządzą. Oznacza to, że mamy dobrą świadomość własnych stanów emocjonalnych, ale się nimi nie kierujemy. Ucieczka od bolesnych emocji, jak również bierne poddawanie się emocjom nie wymaga wysiłku, ani dojrzałości.

Duchowość założycieli

• Ks. Michał Damazyn
  Heleny Rafaeli Majewskiej CSA ukryte dzieło miłosierdzia
  Odnalezione niedawno w zakonnym archiwum pisma s. Heleny Majewskiej, należącej do bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr od Aniołów, rzucają nowe światło na początki odradzania się kultu Bożego miłosierdzia w pierwszej połowie XX wieku. Szczególnie w kwestii organizowania się pierwszej wspólnoty Zakonu Miłosierdzia, którego powstania życzył sobie Jezus. Helena Majewska urodziła się na Podolu dnia 10 kwietnia 1902 roku.
• Jan Sypko SCJ
  Duchowość Najświętszego Serca Jezusowego natchnieniem dla charyzmatu życia konsekrowanego
  Teologię kultu Serca Jezusa, które jest naturalnym symbolem miłości Boga do ludzkości Kościół łączy z tajemnicami – Wcielenia i Odkupienia. Serce Zbawiciela jako istotny organ Jego ludzkiego ciała jest zjednoczone ze Słowem Bożym, które przyjmując prawdziwą i ludzką naturę tym samym posiadało fizyczne serce, które stanowiło Jego cielesno – duchowe centrum. Stąd Serce Jezusa zasługuje na refleksje duchową, ponieważ posiada doniosłe znaczenie w dziele odkupieńczym Zbawiciela.

 

 

4(114)2015

Vita Consecrata – konsekrowani obecni w świecie

 

• P. Alina Rynio
  Wybrane przykłady wyzwań powszechnej mentalności, z jakimi przychodzi się mierzyć życiu konsekrowanemu
  Z analizy bogatej literatury dotyczącej formacji chrześcijańskiej wynika, że jeśli chodzi o rodzące się z wiary człowieczeństwo i chrześcijański etos to są one wielorako deprecjonowane przez relatywizm intelektualny i moralny, który nie omija także osób konsekrowanych. Dzieje się zaś tak, ponieważ paradoksalnie sami chrześcijanie przestali rozpoznawać, kochać i naśladować Boga, od którego pochodzą.
• Beata Zarzycka ZSAPU
  Rady ewangeliczne – radykalizm wobec liberalizmu
  Rady ewangeliczne są formami zaangażowania człowieka wyrażającymi sposób, w jaki żył Jezus w trzech dziedzinach dotykających całego życia człowieka: w dziedzinie posiadania i dysponowania dobrami, w obszarze uczuć i więzi oraz w zakresie autonomii i niezależności. Przedmiotem prezentowanego artykułu jest próba uchwycenia takich charakterystyk rad ewangelicznych, które wyrażają radykalizm ich realizowania. Kontekstem teoretycznym podejmowanej refleksji jest tekst dekretu papieża Pawła VI o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis.
• Jolanta Anna Hernik RMI
  Formować się dziś, by nie zaniedbywać jutra. Nowe wyzwania formacyjne
  Powołanie, jako wezwanie osobiste oraz darmowe, uzdalnia realnie osobę do tego, aby mogła na nie odpowiedzieć – jest to więc dar miłości, a w konsekwencji – dar trwały i definitywny. Dary Boże, chociaż ze swej natury są niekończące się, potrzebują aby człowiek przyjął je w sposób aktywny. Człowiek powinien otworzyć się na wezwanie Boże, iść za nim, odczuwać go, włączając je w swoje własne życiowe doświadczenie.
• Jerzy W. Gogola OCD
  W trosce o tożsamość zakonną – by nie zatracić tego, co istotne
  Niniejsza refleksja ma na celu wskazanie na ogólne kierunki poszukiwań własnej tożsamości oraz troski o to, co istotne dla jej obrony. Gdy chodzi o czynniki tożsamości osoby konsekrowanej, wystarczy tu zwykłe przypomnienie, że składają się na nią cztery Boże interwencje w nasze „być”: zakonnik to człowiek, chrześcijanin włączony we wspólnotę kościelną, a w końcu zakonnik składający profesję rad ewangelicznych w konkretnym instytucie życia konsekrowanego.
• Bogdan Giemza SDS
  Uczestnictwo świeckich w posłannictwie osób konsekrowanych
  Temat niniejszego przedłożenia brzmi: „Uczestnictwo świeckich w posłannictwie osób konsekrowanych”. Przedmiot naszych rozważań można ująć w formie pytań: czy jest możliwy udział wiernych świeckich w posłannictwie poszczególnych instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego? Jeśli tak, to na jakich zasadach opiera się ten udział, jakie są formy tego uczestnictwa?.
• Józef Augustyn SJ
  Współczesne areopagi dla misji osób konsekrowanych
  Zgodnie z zachętą Papieża Franciszka trzeba nam interesować się tym, jak dzisiaj świat żyje. Jeden miliard ludzi żyje za jednego dolara dziennie, dwa miliardy za dwa dolary dziennie. Dwadzieścia procent ludzkości konsumuje osiemdziesiąt procent światowej produkcji dóbr. Rozwarstwienie pomiędzy ubogimi i bogatymi jest dzisiaj coraz większe. Głosząc Jezusa winniśmy mieć świadomość, że owoce naszej misji, sprawowanej z naszej strony nawet z największą ofiarnością i hojnością, nie zależą najpierw od nas, ale od łaski oraz otwartości i pragnienia przyjęcia Ewangelii przez tych, którym ją głosimy.

Studia i refleksje

• Piotr Piasecki
  Pastoralna posługa dzieciom i młodzieży w Lourdes jako areopag nowej ewangelizacji
  Punktem wyjścia do rozważań jest fakt, że Bóg nigdy nie pozostawia człowieka samemu sobie i zawsze wychodzi z inicjatywą odkupienia. Widzi czyny człowieka i – pośrednio lub bezpośrednio – ingeruje w jego życie. To Bóg jest Autorem wszelkiego rodzaju objawień, czy to publicznych, czy to prywatnych. Postawa Bernadetty staje się swego rodzaju modelem życia – ukazuje sposób, w jaki człowiek jest zdolny przeżywać swoją relację z Bogiem.

Duchowość założycieli

• S. Teresa Paszkowska
  Św. Klara – radykalna strażniczka paradoksalnego przywileju
  Niniejszy temat ukazuje niezwykłość w zwykłości św. Klary z Asyżu i ukazuje jej wyjątkowość. Zamierzając ukazać Klarę jako szczególną strażniczkę określonego przywileju, trzeba zacząć od omówienia samego przywileju, by poprawnie odczytać fakty, zanim je zinterpretujemy dla potrzeb tej sesji.

 

 

5(115)2015

Congregavit nos in unum Christi amor – konsekrowani zatroskani o jedność

 

• Ks. Stanisław Urbański
  Życie mistyczno-konsekrowane według nauczania papieża Franciszka
  Papież Franciszek wzywa osoby konsekrowane, aby były silne wiarą, zdolne do empatii, bliskości, o duchu twórczym i stwórczym. Nie mogą też ograniczać charyzmatu do sztywnych struktur i lęku przed ich porzuceniem, a otwierać się na potrzeby ludzi i być świadkami Ewangelii. Wówczas Boża miłość umacnia w wierze, prowadzi do właściwego stosunku do Boga i człowieka.
• Ks. Marek Dziewiecki
  Człowiek jako najwyższa wartość
  Człowiek dojrzały wie, że jest największą wartością na tej ziemi i dlatego nic w otaczającej go rzeczywistości nie jest bardziej wartościowe niż on sam. Warunkiem rozumienia własnej wartości jest realistyczna percepcja samego siebie, a w konsekwencji rozumienie powodów własnej wyjątkowości na naszej planecie.
• Marian Zawada OCD
  Samotność i jej znaczenie dla życia duchowego
  Samotność jest najbardziej zaangażowanym oczekiwaniem, gdzie tęsknota pojawia się niemal w stanie czystym. Jest dystansem potrzebnym do pogłębienia poznania i miłowania. Wielcy samotnicy wychodzili na pustynię, by jeszcze mocniej doświadczyć Boga i swej własnej tajemnicy. Natura samotności wymaga wsłuchania się. Nie można tego osiągnąć w szmerze ludzkiej obecności.
• Ks. Jacek Froniewski
  Życie i dzieło brata Rogera z Taizé jako profetyczny znak dla podzielonych chrześcijan
  W tym roku przypada setna rocznica narodzin i dziesiąta rocznica śmierci brata Rogera z Taizé. Ten krótki szkic pragnie ukazać tę postać jako ciągle inspirujący profetyczny znak dla podzielonych chrześcijan. Prezentacja ta obejmuje trzy płaszczyzny: biograficzne tło, powołanie do życia monastycznego we Wspólnocie z Taizé oraz wizję jedności dla podzielonych chrześcijan proponowaną przez brata Rogera. W podsumowaniu wskazano pewne uniwersalne elementy w duchowości brata Rogera, które mogą być inspiracją dla każdej wspólnoty chrześcijańskiej.

Studia i refleksje

• Ks. Marek Tatar
  Fenomen powołania odczytany na nowo. Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! (1Kor, 1, 26)
  Powszechność powołania do świętości, o której naucza Kościół w Lumen gentium, jest owocem łaski i wyraża się ona u poszczególnych ludzi, którzy we właściwym sobie stanie życia dążą do doskonałości miłości. Należy zauważyć, że celem do którego człowiek dąży jest pełnia miłości. Dar powołania dotyka natury człowieka i całej jego struktury, począwszy od sfery fizycznej, poprzez psychiczną oraz duchową. Cały człowiek jest powołany i cały angażuje się zarówno w przyjęcie tego daru, jak również realizację.
• Ewa J. Jezierska OSU
  „Ja jestem dobrym Pasterzem” (J 10,11). Ewangelie o dobrym Pasterzu
  Tekst Ewangelii Jana skupia się wokół Jezusa. Jemu Ojciec przekazał owce. Jezus jest więc Pasterzem, który podobnie jak pasterz ziemski, troszczy się o swoje owce – o wierzących. Owce Go znają i On je zna. On je wyprowadza na pastwisko, chroni przed wrogami, tak jak kiedyś, z woli Boga, Mojżesz, który wyprowadził Izraelitów z Egiptu, tak jak potem Bóg Izraelitów wprowadził z niewoli babilońskiej do Jerozolimy.

Duchowość założycieli

• Józef Augustyn SJ
  Rozmyślanie – najważniejszą podstawą życia duszy. Ignacjańska metoda rozmyślania w pismach Matki Urszuli Ledóchowskiej. Z okazji 150 rocznicy urodzin
  Matka Urszula nie była teoretykiem duchowości ignacjańskiej, nie udzielała Ćwiczeń duchownych. Była przede wszystkim praktykiem. W proponowanych przez nią Rozmyślaniach nie ma więc odsyłaczy do książeczki Ćwiczeń i do proponowanych w niej treści. Nieustannie odsyła do Ewangelii, które cytuje, do treści roku liturgicznego, do świąt liturgicznych oraz do tych form pobożności, w których wyrastała ona sama, jak też jej duchowe córki.
• Michalina Pondel
  Znaczenie Jezusowego słowa Pragnę w duchowym życiu bł. Matki Teresy z Kalkuty
  Spoglądając na całość życia Błogosławionej, odkrywamy, że każde podjęte działanie miało na celu wypełnienie misji danej przez Boga w Jezusie Chrystusie. Przykładna miłość oraz chęć niesienia pomocy innym spowodowały, że siostra jako młoda dziewczyna zaczęła odczuwać potrzebę wyjścia poza dom rodzinny, pójścia dalej, niż zatrzymywania się tylko w przestrzeni bezpiecznego życia, które miała zapewnione przez rodziców. Pragnęła całkowicie oddać się Bogu, pozwolić mu się prowadzić.

 

 

6(116)2015

Radujcie się – konsekrowani powołani, by zwiastować nadzieję

 

• ks. Mariusz Rosik
  Radość powołania źródłem świętości. Refleksja nad powołaniem pierwszych apostołów (Mt 4,18-22)
  W języku biblijnym powołanie jest to wezwanie Boga do spełnienia powierzonej misji. Obejmuje ono wszystkie wymiary życia powołanego i ustanawia zupełnie nową jakość relacji z Bogiem. Powołanie jest decyzją Boga, na którą nie można zasłużyć i która dokonuje się ze względu na innych, nie ze względu na samego powołanego. Nie jest więc nagrodą, lecz wezwaniem do służby.
• Czesław Parzyszek SAC
  Papieska bulla „Misericordiae vultus” w życiu osób konsekrowanych
  Papieski dokument Misericordiae vultus jest duchowym przewodnikiem do przeżywania Roku Miłosierdzia. Nadzwyczajny Rok Święty rozpocznie się 8 grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Osoby i wspólnoty życia konsekrowanego nie powinny przejść obojętnie wobec tak ważnego wydarzenia. Papież Franciszek zwraca uwagę na potrzebę nieustannej kontemplacji tajemnicy Miłosierdzia.
• Piotr Liszka CMF
  Wyrażanie nadziei życia konsekrowanego w postawie ufności, zaufania i zawierzenia
  Nadzieja jest nie tylko odczuciem. Postawa nadziei jest ściśle związana z zaangażowaniem. Nadzieja indywidualna jest ściśle związana z nadzieją społeczną. Wszystkie te aspekty uwidaczniają się w życiu konsekrowanym. Powołanie do życia konsekrowanego oznacza oddanie się na służbę Bogu, zgodnie z charyzmatem.
• Józef Gaweł SCJ
  Jak przeżywać pierwsze piątki miesiąca?
  Wzór prawdziwej miłości, która jest podstawowym elementem cywilizacji miłości, powinniśmy czerpać z miłosiernego Serca Chrystusa. Jezus nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu. On jest źródłem cywilizacji miłości. Z Serca ukrzyżowanego Chrystusa rodzi się nowa ludzkość, uwolniona spod władzy grzechu.

Studia i refleksje

• ks. Marek Dziewiecki
  Wychowanie religijne to kwestia miłości
  Dojrzała religijność zaczyna się od uważnego obserwowania siebie i innych ludzi, od poznawania i rozumienia historii ludzkości. Bóg jest nie tylko miłością, lecz także prawdą i mądrością. Formacja chrześcijańska zaczyna się od myślenia, refleksji, racjonalnej analizy. Obowiązuje tu pedagogiczna zasada: myślenie poprzedza dojrzałą wiarę i jest jej koniecznym warunkiem.
• ks. Adam Kaźmierski
  Przeszkoda braku wieku do rozpoczęcia nowicjatu i złożenia profesji zakonnej w prawodawstwie powszechnym Kościoła. Szkic historyczno-prawny
  Unormowanie przeszkody braku wieku do rozpoczęcia nowicjatu i złożenia profesji zakonnej rozwijało się na przestrzeni lat. Od braku unormowań powszechnych w czasach starożytności i średniowiecza, z chwilą zakończenia obrad Soboru Trydenckiego stała się obiektem właściwej regulacji prawnej, która swój ostatni wymiar odnalazła w Kodeksie z 1983 roku.

Duchowość założycieli

• Daria Klich OSU
  Święta Maria od Wcielenia – urszulanka o heroicznej wierze (1599-1672)
  Maria Guyart – znana w historii jako Maria od Wcielenia (fr. Marie de l’Incarnation) urodziła się 28 października 1599 roku się we Francji w Tours nad Loarą, w średniozamożnej rodzinie mieszczańskiej. Była osobowością niezwykle bogatą. Jest autorką wyjątkowo ciekawych pism, listów i relacji. Jej bardzo liczne listy stanowią ważne dokumenty dla dziejów Kanady, są cennym świadectwem życia kolonii francuskiej w XVII wieku w Nowej Francji.
• Jan Sypko SCJ
  Aktualność wskazówek św. Teresy z Avila odnośnie do praktyki modlitwy
  Święta reformatorka Karmelu bywa nazywana kobietą wiary, świętą z charakterem i mistrzynią życia duchowego. Za życia była osobą bardzo rozmowną i otwartą, przez co wyrażała się jej głębia duchowa i empatia wobec wszystkich osób. Z jej nauki i dzieł korzysta wielu kierowników duchowych, autorów pism duchowych, teologów i osoby szukające Boga.
• ks. Paweł Sajdutko
  Duchowość Zgromadzenia Karmelitanek Dzieciątka Jezus
  Każda szkoła duchowości podaje konkretne środki w osiągnięciu tejże chrześcijańskiej doskonałości. Sługa Boży ojciec Anzelm Gądek posiadał duchowość eklezjalną. Uważał, że wszelki rozwój i uświęcenie musi się dokonywać w Kościele i z miłości do Kościoła. Cechowała go w tym pokora, wiedza, miłość i posłuszeństwo Kościołowi.