Archiwum 2014

Po kliknięciu na okładkę pobierze się numer w wersji PDF

 

1(105)2014

Wierzę w Syna Bożego

 

• Czesław Parzyszek SAC
  „Wierzę w Syna Bożego”. Program duszpasterski 2013-2014 – wyzwania dla życia konsekrowanego
  Na pierwszy rok realizacji Programu duszpasterskiego wyznaczono trzy podstawowe priorytety: Słowo Boże – propagowanie Biblii jako Słowa Bożego, ukazywanie jej ważności w życiu chrześcijańskim oraz pogłębianie duchowości biblijnej; ewangelizacja – przekaz wiary – podjęcie działań preewangelizacyjnych i przeprowadzenie rekolekcji kerygmatycznych oraz wsparcie wiernych, by mogli znaleźć miejsce we wspólnotach; katecheza dorosłych przed chrztem dziecka – rozszerzenie i pogłębienie katechezy rodziców i chrzestnych przed chrztem dziecka.
• Ks. Mariusz Rosik
  „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem daleko jest ode Mnie” (Mk 7, 8). O duchowości Ewangelii Marka
  Ewangelia Marka, która chronologicznie powstała stosunkowo najbliżej śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, znacząco podkreśla wymiar duchowy nauczania i publicznej działalności Jezusa. W swym nauczaniu i czynach Jezus kładzie nacisk na wewnętrzną intencję działań ludzkich, tak w odniesieniu do innych, jak i samego Boga. Żydowski legalizm, formalizm i rytualizm poddane zostają procesowi interioryzacji i spirytualizacji. Zaniedbanie tego wymiaru chrześcijańskiego życia naraża wierzących na wyrzut, który niegdyś Bóg kierował do swego narodu przez Izajasza – wyrzut powtórzony przez Marka ewangelistę: „Ten lud czci mnie wargami, lecz sercem daleko jest ode Mnie” (Mk 7, 8).
• Józef Gaweł SCJ
  Rok modlitwy przedłużeniem roku wiary…? Refleksje na zakończenie Roku Wiary
  Doświadczenie osobiste jak i obserwacja współczesnych parafii pokazuje, że człowiek, który się modli, jest także człowiekiem głębokiej wiary. Istota wiary polega na przeżywaniu doświadczenia Boga. Na modlitwie bowiem doświadcza się bliskości Boga i tego, jak dobry jest Pan. Wiara jest przylgnięciem do prawdy, jaką Bóg objawił za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Modlitwa natomiast jest osobistym spotkaniem z Jezusem Chrystusem.
• Ks. Robert Nęcek
  Jezus Chrystus Syn Człowieczy wzorem służby kapłańskiej. Studium w świetle nauczania papieży – Benedykta XVI i Franciszka
  Miłość nie jest oczarowaniem i zwodzeniem, a tym bardziej nie jest intrygą. Miłość jest wyborem. Dlatego im bardziej dojrzała miłość, tym bardziej dojrzały wybór. A miłować Boga to znaczy wybierać Tego, który nas pierwszy wybrał. Ojciec święty Franciszek zauważył, że kiedy kapłan podejmuje drogę autentycznej służby, w wiernych odradza się zaufanie i rozbudza się pragnienie bohaterstwa.

Studia i refleksje

• Ks. Wiesław Wenz
  Jak bardzo jakość norm prawnych zależy od (uznawalności) istnienia, czy też nie-istnienia Boga? Refleksja kanoniczna w cyklu: Nauka a problem istnienia Boga
  Wnikliwa analiza istnienia osoby ludzkiej w całej przestrzeni czasów wskazuje na źródłową obecność norm podstawowych w każdym człowieku. Aby pogodzić zwolenników i przeciwników sformułowania, iż są to normy prawa naturalnego stanowionego przez Boga, można użyć określenia, iż są to normy prawa niestanowionego przez człowieka. Zdolność do obiektywizującego poznania zależy od otwartości na prawdę i piękno, opiera się o reguły obecne w wartościującym działanie ludzkie zmyśle moralnym, doświadczeniem i świadomością własnej wolności i głosu sumienia.

Duchowość zgromadzeń

• Ks. Robert Zapotoczny
  Życie i działalność Ks. Bronisława Markiewicza, cz. I: Powołanie, początki posługi kapłańskiej i spotkanie z Salezjanami
  Współczesne czasy ukazują, że wychowanie skierowane jest przede wszystkim na realizację wartości praktycznych, materialnych i hedonistycznych. W wychowaniu do prawdziwych wartości duchowych szczególną rolę pełnią sami wychowawcy. Będąc przykładem i wzorem dla swoich uczniów. Wychowawca musi być świadkiem wartości, które wyznaje. Taką osobą i takim wychowawcą był Bronisław Markiewicz.

 

 

2(106)2014

Rozpocząć na nowo od Chrystusa

 

• Ks. Marek Dziewiecki
  Radość głoszenia Ewangelii
  Ewangelia przypomina nam o tym, że kto pragnie żyć w trwałej radości, ten powinien czynić to, co wartościowsze, a nie to, co w danej chwili łatwiejsze, czy przyjemne. Jezus najpierw wyjaśnia swoim uczniom zasady miłości i przyjaźni z Nim, a dopiero później obiecuje swoją radość. Człowiek poszukujący jedynie przyjemnych doznań cielesnych czy miłych stanów emocjonalnych, nie dozna radości. Przyjemność to stan ciała, a radość to stan ducha. To radość sprawia, że nasze życie odsłania swoje najpiękniejsze oblicze.
• Bożena Szewczul WNO
  Życie konsekrowane jako uobecnienie miłości Chrystusa wśród ludzi
  Życie konsekrowane, czyli poświęcone całkowicie umiłowanemu nade wszystko Bogu, powinno prowadzić ostatecznie do osiągnięcia doskonałej miłości Boga i bliźniego, a także do jak najwierniejszego upodobnienia się do „obiektu” miłości – Chrystusa, stania się Jego odbiciem, ikoną. Stąd osoby konsekrowane, wchodząc na tę drogę, podejmują trud dokładniejszego niż inni wierni naśladowania Chrystusa (sequela Christi), zwłaszcza w Jego czystości, ubóstwie i posłuszeństwie Ojcu. Tym samym starają się one już tu, na ziemi, odtworzyć w sobie sposób życia, jaki przyjął Syn Boży, przyszedłszy na ziemię. Oczywistym staje się fakt, że im wierniejsze będzie to naśladowanie i upodobnienie do Chrystusa, tym wyraźniej ukaże się Jego miłosna obecność w osobach konsekrowanych i wśród ludzi. Można się zastanawiać, czy współcześni konsekrowani w wystarczającej mierze uobecniają wiernym Chrystusa. Czy dzięki nim żyje On w świecie w sposób dostrzegalny i doświadczalny tak, że nawet niewierzący mogą Go niejako dotknąć?
• Jerzy Skawroń O. Carm
  Duchowość osoby konsekrowanej
  Celem artykułu jest syntetyczne ukazanie najważniejszych elementów życia duchowego osoby konsekrowanej. Istotę tego życia stanowi ustawiczny rozwój duchowy. Bez niego nie sposób być osobą konsekrowaną. Jest to życie mające własną dynamikę wzrastania poprzez poziomy doskonałości. Kryterium autentycznego życia duchowego stanowi stopień zaangażowanie się we własną przemianę upodabniającą do Chrystusa. Życie duchowe jest dynamiczne (nie statyczne), wielopłaszczyznowe (trzy drogi), celowe (zjednoczenie z Chrystusem).
• Jerzy Wiesław Gogola OCD
  Życie duchowe podstawą tożsamości osoby konsekrowanej
  Autentyczna realizacja powołania do życia konsekrowanego, nie jest możliwa bez życia duchowego. Odkrycie szczególnego w Kościele charyzmatu, wymaga właściwego duchowego klimatu i jeszcze bardziej siły do pójścia za nim w środowiskach coraz bardziej ateistycznych. Zagubienie bliskiej relacji z Bogiem na jakimkolwiek etapie realizacji powołania, grozi utratą własnej tożsamości i sprowadzeniem wszystkiego jedynie do określonego stylu życia i działania na poziomie funkcjonowania ludzkiej instytucji.

Studia i refleksje

• Czesław Parzyszek SAC
  Główne idee mariologii bł. Jana Pawła II
  W nauczaniu bł. Jana Pawła II mamy cztery podstawowe elementy pobożności maryjnej: cześć, – bo Maryja jest Matką Chrystusa i duchową matką wierzących, bo Jej godność płynie z najwspanialszego wyboru Bożego, na który odpowiada pełnym zjednoczeniem „fiat”; miłość, – bo Ona miłuje Chrystusa i jest matką pięknej, czystej miłości; modlitwa, – bo sama łaski pełna, jest pośredniczką łask; naśladowanie, – bo jest pełnią doskonałości ludzkiej i rozwinęła w sobie wszystkie cnoty.
• Ks. Arkadiusz Olczyk
  Personalizm w opiece terminalnej
  W świetle chrześcijańskiej wizji człowieka, jego integralności, ciało ludzkie zasługuje na najwyższe zainteresowanie, uwagę i pełną troski opiekę, bowiem posiada ono swoją „personalność” i niepowtarzalność. Chrześcijanin odwołuje się tu nie tylko do naturalnej godności ciała ludzkiego, ale także do prawdy o Wcieleniu oraz do prawdy o zmartwychwstaniu ciał. Stąd też opieka nad chorym to właściwie pochylanie się nad samym Jezusem, bowiem w każdym potrzebującym człowieku On jest „uobecniony” (por. Mt 25, 45).

Duchowość zgromadzeń

• Lidia Wrona CM
  Terezjańska przyjaźń jako kategoria chrześcijańskiej duchowości
  Aby zrozumieć terezjańską duchowość, której wiodącą cechą jest jej humanizm, nie można pominąć kwestii przyjaźni w życiu Teresy de Ahumada. Przyjaźń przynosi w życiu św. Teresy od Jezusa zupełnie nieoczekiwane skutki. Święta z ogromną siłą i wolnością otwiera się na oba jej wymiary: aktywny i pasywny: kocha i przyjmuje miłość. Nie waha się walczyć o przyjaźń, szuka dialogu, porozumienia i współpracy, bo są one narzędziami jedności.

 

 

3(107)2014

W przymierzu oblubieńczej miłości

 

• Marian Zawada OCD
  Znaczenie kontemplacji Chrystusa na drodze rad ewangelicznych
  Kontemplacja Chrystusa w radach ewangelicznych z jednej strony ożywia odczytywanie przeróżnych kontekstów i odcieni samych rad, z drugiej – wiąże je z Mistrzem, który pierwszy przemierzył drogę. Wprowadza ona również jasność ich odczytywania, konkretnie osadzając w życiu, które owocuje upodobnieniem do Boskiego Pierwowzoru.
• Józef Gaweł SCJ
  Poświęcenie się Sercu Jezusowemu
  Życie duchowością Najświętszego Serca Jezusowego pomaga lepiej zrozumieć podstawową prawdę naszej chrześcijańskiej wiary, że Bóg jest miłością. Świadomość Bożej miłości domaga się ludzkiej odpowiedzi na tę miłość. Ta odpowiedź winna wyrażać się w codziennym życiu chrześcijańskim.
• Ks. Michał Damazyn
  Milcząca ewangelizacja. Dyskrecja w świeckich instytutach życia konsekrowanego
  Życie członków instytutów świeckich, ich poświęcenie swego życia Bogu przez profesję doskonałości, powinno zmierzać do apostolstwa. Apostolstwo instytutów świeckich powinno być wiernie pełnione w świecie m.in. przez pracę zawodową i różne formy świeckiej działalności, w miejscach i okolicznościach, odpowiadających warunkom świeckim.
• Ks. Piotr Cebula
  Duchowa sylwetka bł. Johna Henry’ego Newmana
  Postać bł. J.H. Newmana wciąż jest mało znana w Kościele w Polsce. Ukażemy więc jego życie wybierając pewne fakty, które będą obrazować jego duchowość. Powstrzymamy się od zbędnych komentarzy do przedstawionych wydarzeń, pozwalając czytelnikowi samemu odpowiedzieć sobie na pytanie, jak zachowałby się w podobnej sytuacji?

Studia i refleksje

• Jolanta Anna Hernik RMI
  Rola Założyciela w rozwoju charyzmatu i duchowość członków instytutu
  Charyzmat Założyciela wyznacza Instytutowi dwa fundamentalne aspekty. Są nimi: konsekracja i misja. Konsekracja – swoiste namaszczenie – implikuje aktywność misyjną. Aktywność apostolska jest miejscem i sposobem konkretyzacji charyzmatu Założyciela.
• Ks. Wiesław Wenz
  Symulacja sprawowania Najświętszej Eucharystii i sakramentu pokuty. Na kanwie listu Kazimierza Kardynała Nycza do parafii w Mogielnicy
  Prawodawca kościelny definitywnie rozstrzygnął, że z tej racji, iż Eucharystia jest sprawowaniem i uobecnieniem tajemnicy Wieczernika i Krzyża in persona Christi [w osobie Chrystusa], właściwym szafarzem może być tylko kapłan ważnie wyświęcony. Władza sprawowania sakramentu Najświętszej Eucharystii jest udzielana wyłącznie na mocy święceń kapłańskich, dlatego celebrowanie Mszy świętej należy do istoty posługiwania kapłańskiego. Kościół mając na uwadze wyjątkową świętość sakramentu Ciała i Krwi Zbawiciela, wiele razy przypominał naukę o uprawnieniu wyłącznie wyświęconych kapłanów do ważnego i godziwego sprawowania Najświętszej Ofiary.

Duchowość założycieli

• Ks. Robert Zapotoczny
  Życie i działalność Ks. Bronisława Markiewicza, część II: Dzieło wychowawcze ks. Bronisława Markiewicza
  Równocześnie z działalnością duszpasterską ks. Bronisław Markiewicz zajmował się tym, do czego czuł szczególne powołanie, a mianowicie rozpoczął akcję opiekuńczo – wychowawczą. Potrafił przy tym właściwie przewidywać wielkie trudności związane z nowo powstającymi dziełami. Mówił także o potrzebie zakładów wychowawczych na ziemiach polskich. Aby zabezpieczyć nowopowstające dzieła przed ludzkim prześladowaniem – na czas oczekiwania na zatwierdzenie Kościoła – postanowił oprzeć je o władzę świecką. Swemu młodemu zgromadzeniu nadał nową formę i nową nazwę – Towarzystwa „Powściągliwość i Praca”.

 

 

4(108)2014

Radość zwiastowania dobrej nowiny

 

• Ks. Marek Dziewiecki
  Życie konsekrowane wędrówką Ewangelii w czasie. Świadkowie miłosiernej miłości Boga
  Jednym ze sposobów ewangelizowania, który jest najbardziej aktualny w naszych czasach, to głoszenie Ewangelii jako Dobrej Nowiny o miłosiernej miłości Boga do człowieka. Ewangelia pokazuje bowiem pełnię miłości Boga do człowieka zranionego i zagubionego na skutek grzechu pierworodnego, a także na skutek kolejnych grzechów ludzi z kolejnych pokoleń.
• Czesław Parzyszek SAC
  Radość konsekracji nadzieją dla współczesnego świata
  Temat o radości konsekracji, która winna być nadzieją dla współczesnego świata sugeruje trzy dość znaczące zagadnienia: obraz współczesnego świata, potrzeba radosnej nadziei oraz przeżywanie konsekracji zakonnej – źródła radosnej nadziei. Osoby konsekrowane całkowicie oddane kontemplacji stanowią istotną pomoc i zachętę dla swych braci i sióstr zajmujących się dziełami apostolskimi.
• Jolanta Anna Hernik RMI
  Pokusy i zagrożenia na drodze rad ewangelicznych
  Troska o to życie duchowe i ofiarowanie tego życia innym. To głębokie życie wewnętrzne, nadaje wartość i piękno, głębokość i smak, ciepło i kolor naszemu życiu codziennemu. Bez wejścia do wnętrza serca, nie będziemy mogli podtrzymać nadziei, w świecie rozwiązłym i pełnym przemocy; nie będziemy mogli odkryć i celebrować piękna oraz dobroci, które są ukryte w tym świecie.
• Piotr Liszka CMF
  Troska o osobistą i wspólnotową tożsamość
  Pełna realizacja powołania wymaga osobistej refleksji i realnej troski o tożsamość osobistą i wspólnotową. Źle się dzieje, gdy tożsamość została zagubiona, a jeszcze gorzej, gdy człowiek nie ma świadomości, że ją utracił. Tożsamość ludzka i zakonna nie oznacza zastoju, lecz ciągły rozwój.
• Jacek Kiciński CMF
  Współczesne wyzwania wobec duchowości osób konsekrowanych
  Ważnym dziś jest uczestnictwo wszystkich wierzących w procesie wspólnotowego rozeznawania sytuacji dzisiejszego człowieka. Dokonuje się to przede wszystkim w podjęciu misji współdzielonej. Misja współdzielona jest to propozycja, która sięga do źródeł prawdziwego życia chrześcijańskiego. Opiera się o zasady współodpowiedzialności, współuczestnictwa w procesie uświęcania siebie i całego świata.
• Kazimierz F. Papciak SSCC
  „Evangelii gaudium” w służbie prawdy i sprawiedliwości
  Prawda jest wartością nadrzędną i stanowi ważne kryterium prawdziwego człowieczeństwa. Człowiek ma obowiązek szukania i zbliżania się do prawdy. Społeczna nauka Kościoła nie jest jedyną drogą do prawdy, nie jest też projektantem modeli ustrojowych. Jest natomiast chrześcijańską propozycją wizji człowieka i społeczeństwa, którą proponuje wszystkim ludziom dobrej woli, bez względu na narodowość, światopogląd i religię.

Studia i refleksje

• Ks. Rajmund Pietkiewicz
  Życie konsekrowane a Stary Testament, część I: Życie konsekrowane w Starym Testamencie
  Do osób konsekrowanych w Starym Testamencie należeli: kapłani, prorocy, królowie, nazirejczycy, pierworodni, lewici, poświęcony dla Boga był również cały Izrael. Osoby te tworzyły oddzielne grupy społeczne. Konsekracja zawsze wiązała się z konkretną misją (sprawowanie liturgii, głoszenie słowa, reprezentowania Jahwe wobec narodu lub narodów itd.).
• Ks. Arkadiusz Olczyk
  Osobowy status embrionu jako wyznacznik działań medycznych
  Troska o zdrowie obywateli wymaga pomocy ze strony społeczeństwa w celu zapewnienia warunków życiowych, które pozwalają wzrastać i osiągać dojrzałość. Szczególne prawo do życia każdej istoty ludzkiej, od chwili poczęcia aż do naturalnej śmierci, jest znakiem i wymogiem nietykalności samej osoby, którą Stwórca obdarował tym darem.
• Ks. Robert Nęcek
  Migracje i komunikacja społeczna w rzeczywistości globalnej wioski na przykładzie rozwoju kapelanii lotnisk
  Kościół ma świadomość, że media mogą stać się doskonałym narzędziem komunikacji międzyludzkiej promującym uzasadnioną nadzieję. Jednak nadzieja to nie tylko przekaz treści możliwych do poznania. To nade wszystko zaprzyjaźnienie się z postępem w taki sposób, aby służył on rozwojowi człowieka.

Duchowość założycieli

• S. Iwona Hałamuszko
  Czystość, ubóstwo i posłuszeństwo – trzy wielkie prowokacje współczesnego świata – w ujęciu św. Jana Pawła II
  Realizacja ślubów zakonnych: ubóstwa, posłuszeństwa i czystości wychodzi naprzeciw potrzebom współczesnego świata ogarniętego chaosem poglądów i postaw moralnych. Świadectwo życia osób konsekrowanych, jest przypomnieniem o życiu przyszłym, do którego dąży cały Kościół, a w Kościele każdy chrześcijanin.

 

 

5(109)2014

Milczenie, które jest adoracją

 

• Jerzy Skawroń O. Carm
  Milczenie drogą spotkania z Bogiem i człowiekiem
  Milczenie w życiu konsekrowanym jest przede wszystkim skupieniem i scaleniem w jedno wszystkich sił, władz pożądań duchowych i zmysłowych tak, aby stanowiły jeden akord miłości. Zadaniem milczenia jest integracja osobowości i kształtowanie siebie na wzór Chrystusa. Jest ukierunkowaniem i ześrodkowaniem siebie na obecności Boga w Jezusie Chrystusie. Milczenie to uroczyste skupienie na Tajemnicy.
• Józef Gaweł SCJ
  Radość ewangelizowania
  Adhortacja RADOŚĆ EWANGELII ukazuje program radosnej ewangelizacji współczesnego świata i zaprasza do wzrastania w radości. Należy wychodzić do świata, który nie zna Kościoła, z uśmiechem na twarzy i radością w sercu. Program ten koncentruje się na posłudze ubogim i radości płynącej z Ewangelii. Ojciec Święty Franciszek uczy, że radość Ewangelii rodzi się z daru, w którym ma swoje źródło oraz bezinteresownej miłości.
• Krzysztofa Dorota J. Koszyka CSSF
  Życie konsekrowane wezwaniem do budowania cywilizacji miłości
  Cywilizacja miłości polegać będzie na integralnym odczytaniu koncepcji człowieka, a także koncepcji miłości, która odpowiada wizji człowieka jako osoby. Miłość jest najważniejszym fundamentem, który pozwala przemieniać człowieka i otaczający go świat. W obecnej dobie nikt nie odrzuca miłości, jako zasady życia społecznego, bo żaden człowiek nie może żyć bez miłości. Pojawiają się jedynie fałszywe i niebezpieczne koncepcje miłości i to one doprowadzają do deformacji cywilizacji miłości.
• Kazimierz F. Papciak SSCC
  Społeczne uwarunkowania a imponderabilia życia zakonnego
  Tożsamość myślenia wspólnotowego polega na tym, że jest właśnie myśleniem wspólnotowym i wyraża się jako głos wspólnoty. Nie jest więc sumą indywidualnych poglądów, które prezentują jednostki i czasem próbują narzucić innym. Myślenie wspólnotowe jest integralną częścią dobra wspólnego, tworzonego solidarnie i w atmosferze sprawiedliwości, która z kolei jest warunkiem autentycznej miłości.

Studia i refleksje

• Ks. Rajmund Pietkiewicz
  Życie konsekrowane a Stary Testament, Część II: Znaczenie Starego Testamentu dla powstania i rozwoju życia konsekrowanego
  Teksty starotestamentowe odegrały ważną rolą w powstaniu i kształtowaniu się różnych form życia konsekrowanego. Przez mnichów i zakonników były one odczytywane zazwyczaj w sensie moralnym i alegorycznym (w tym także mistycznym). Ważną rolę w rozwoju życia konsekrowanego odgrywali bohaterowie Starego Testamentu stawiani jako wzór: Abraham, Jakub, Mojżesz, Eliasz, Elizeusz, Dawid i inni. Losy wielu bohaterów stanowiły także przestrogę dla mnichów i zakonników. W oparciu o starotestamentowe motywy powstała ważna część literatury mistycznej (np. św. Jana od Krzyża). We współczesnych dokumentach Kościoła o życiu konsekrowanym najważniejszym starotestamentowym motywem jest prorocki wymiar tej formy życia.
• Ks. Wiesław Wenz
  Środowisko prawne katechezy Kościoła
  Merytoryczna i obiektywizująca analiza szczegółowa ogłoszonych dokumentów prawnych, odnoszących się do nauczania religii w publicznym systemie oświaty wskazała, że środowisko prawne katechezy szkolnej staje się coraz bardziej obiektywnie przychylne samej obecności i formacji teologiczno-moralnej uczniów. Normy prawne wskazują na trwałość takich rozwiązań, nie przewidują, aby sprawa nauczania religii mogła być poważnie kwestionowana. Z tego też względu jako bezpodstawne i pozbawione szans powodzenia należy traktować pojedyncze głosy stałych przeciwników obecności prawdy teologicznej w szkole, które wzywają do jej usunięcia.
• Ewa J. Jezierska OSU
  Modlitwa króla Ezechiasza – pouczeniem dla wierzącego
  Opierając się na niewielkim materiale biblijnym, artykuł analizuje trzy modlitwy króla Ezechiasza i usiłuje odczytać, podane przez Drugą Księgę Królewską, opisy spotkania króla z Bogiem. W miarę dojrzewania młodego króla będącego władcą Judy i ciągłego zagrożenia kraju najazdem Asyrii, modlitwa Ezechiasza do Pana zmienia się, staje się bezpośrednim wołaniem do Pana i podkreśla pogłębiający się kontakt króla z Jahwe. Przekazicielem słów Boga Ezechiaszowi jest prorok Izajasz. W podsumowaniu artykułu zawarte są myśli, mogące posłużyć współczesnemu, wierzącemu człowiekowi.
• Ks. Robert Nęcek
  Specyfika pracy dziennikarza w świetle nauczania papieża Franciszka. Na kanwie 50 rocznicy dekretu soborowego „Inter mirifica”
  Dzięki środkom społecznego przekazu dziennikarze docierają do ludzi we wszelkich zakątkach świata, stając się społecznością o ogromnym wpływie. Taki stan rzeczy wymusza konieczność orientowania się w funkcjonowaniu najnowszych mediów, aby móc skutecznie nawiązywać dialog ze światem i stawać się dla niego drogowskazem.

 

 

6(110)2014

Wstańcie, nie lękajcie się – z odnowioną ufnością

 

• ks. Mariusz Rosik
  Biblijna droga zaufania
  Próba wydobycia z kart Pisma Świętego jednorodnego schematu, który punkt po punkcie odpowiadałby na pytanie, jak zaufać Bogu, z góry skazana jest na niepowodzenie. Zaufanie jest sprawą serca i intymnego związku z Bogiem każdego wierzącego. W artykule zatrzymano się na trzech postaciach, by scharakteryzować krótko ich drogę zaufania wobec Boga. Są nimi Abraham – „ojciec wiary”, Józef – mąż Maryi i ziemski ojciec Jezusa i Piotr – pierwszy z grona apostołów.
• Czesław Parzyszek SAC
  Nowa ewangelizacja – drogą odnowy oblicza świata
  Obecnie, tak jak w początkach Kościoła, aktualna jest prawda, że nie ma innej Ewangelii – jest tylko jedna Ewangelia, którą trzeba strzec oraz głosić zawsze i wszędzie, również – współczesnemu światu. Dziś, jak przed wiekami, aktualne są słowa Chrystusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15). Jednak ta sama Ewangelia głoszona jest wciąż nowym ludziom, w nowych sytuacjach i w nowych warunkach życia. Ewangelia się nie zmienia, ale zmienia się świat, któremu ma być ona głoszona.
• Jolanta Anna Hernik RMI
  Boża odwaga źródłem skuteczności apostolskiej
  Osoby konsekrowane są powołane do odtworzenia w sobie obrazu Jezusa Chrystusa. Świat współczesny woła o proroków, którzy niosą radość, są ludzcy w relacji z drugim człowiekiem, są ludźmi kontemplacji i duchowymi matkami oraz ojcami. Świat woła o ludzi odważnych w głoszeniu Prawdy, którą jest Chrystus. Osoba konsekrowana czerpie moc i odwagę z żywej relacji z Bogiem. Im bardziej promieniuje Bogiem, tym bardziej nie musi się martwić o skuteczność apostolatu, bo „wielu czuje potrzebę przyjścia i zobaczenia”.
• Ks. Marek Dziewiecki
  Zaufać Bogu i nie lękać się niczego
  Po grzechu pierworodnym każdy człowiek czuje się w jakiś stopniu zagrożony. Przeżywa niepokój o swoją teraźniejszość i przyszłość. Każdy potrzebuje kogoś, komu może zaufać i u kogo może zawsze liczyć na pomoc. Szczęśliwi są ci, którzy bardziej ufają Bogu niż samym sobie czy innym ludziom, gdyż Bóg zawsze nas rozumie, chroni i bezwarunkowo kocha. Również ci, którzy pokładają całkowitą ufność w Bogu, w trudnych sytuacjach życiowych mogą przeżywać niepokoje i lęki. Dzięki zaufaniu do Boga mogą jednak być – jak Jezus na krzyżu – silniejsi od swoich skrajnie nawet bolesnych przeżyć. Mogą doświadczać pokoju ducha oraz Bożej radości, która nie jest jednym z przemijających przeżyć, lecz sposobem istnienia tych, którzy we wszystkim zaufali Bogu i którzy w każdej sytuacji trwają w Jego miłości.
• Jerzy Wiesław Gogola OCD
  Zaufanie podstawą życia konsekrowanego
  Konieczność zaufania tkwi już w ludzkiej naturze. Budowanie zaufania wpisane jest w naturę każdej ludzkiej wspólnoty, która składa się z osób posiadających udział w Bożej ufności względem człowieka. Zaufanie Bogu musi zatem przenikać wszystkie nasze relacje z osobami ze wspólnoty i spoza niej.

Studia i refleksje

• Ks. Grzegorz Kaczorowski
  Rodzina jako naturalne środowisko życia duchowego
  Kościół, który jest domem wszystkich wierzących „modli się za rodzinę i wychowuje ją do wiernego życia darem i zadaniem kapłańskim otrzymanym od Chrystusa” (FC 59). Rodzina zatem jest miejscem uczenia modlitwy i stanowi dobrą przestrzeń do jej nieustannego rozwoju. Rodzinny dom możemy zatem nazwać pierwszą szkołą kształtowania sfery duchowej, a rodziców jej pierwszymi nauczycielami.
• Józef Gaweł SCJ
  Wynagrodzenie Sercu Jezusa
  Do istotnych elementów kultu Najświętszego Serca Jezusowego należy wynagrodzenie za grzechy. Temu zagadnieniu poświęcona jest specjalna encyklika papieża Piusa XI Miserentissimus Redemptor. Również w nauczaniu innych papieży ten temat jest poruszany. Uczą oni w jaki sposób wierni powinni żyć duchem wynagrodzenia.

Duchowość założycieli

• Ks. Michał Damazyn
  Ludmiła Roszko – współzałożycielka Instytutu Miłosierdzia Bożego
  Roszkówna kierowała się w swoim życiu wskazaniami Ewangelii oraz wrażliwością własnego serca i sumienia. Jej posługa człowiekowi była codziennym wypełnianiem zapisu, który znalazł się we wszystkich obowiązujących w Instytucie konstytucji: „członkini Instytutu nie może przejść obojętnie obok człowieka potrzebującego pomocy, czy to materialnej, czy moralnej. Jeśli sama nie będzie mogła mu pomóc, powinna zwrócić się o pomoc do innych. Gdy i to zawiedzie, zostaje modlitwa i okazanie mu serdeczności i dobroci”.