Archiwum 2016

Po kliknięciu na okładkę pobierze się numer w wersji PDF

 

1(117)2016

Miłosierni na wzór Ojca

 

• Piotr Liszka CMF
  Różnorodność miejsc działania Miłosiernego Boga źródłem dla refleksji teologicznej nad miłosierdziem Bożym
  Bóg miłosierny działa w różnych środowiskach geograficznych i historycznych, kulturowych i religijnych. W każdym z tych środowisk jest mniejsza czy większa świadomość tego działania. Bardziej uświadomiona jest potrzeba miłosierdzia, zarówno jego doznawania, jak i czynienia wobec innych ludzi. Mniej uświadomiony jest sposób działania. Każde środowisko może być miejscem teologicznym, czyli źródłem poznania ubogacającym refleksję teologiczną. W każdym przypadku inny jest sposób poznawania oraz podkreślany jest inny aspekt miłosierdzia. W artykule najpierw jest mowa o doświadczaniu miłosierdzia Bożego w wielkich systemach religijnych. Późniejsza refleksja dotyczy działania miłosierdzia Bożego w historii myśli chrześcijańskiej. Zwieńczeniem jest odwołanie do literatury i sztuki, które są miejscem działania i objawiania się Bożego miłosierdzia.
• Jerzy Skawroń O. Carm
  Na wzór Miłosiernego Ojca – miłosierdzie w życiu i posłudze osoby konsekrowanej
  Bóg Ojciec jest źródłem i wzorem miłosierdzia. Największym jego wyrazem jest ofiarowanie nam swojego Syna w zbawczej ofierze. Osoby konsekrowane pełnią posługę miłosierdzia na wzór i z inspiracji Miłosiernego Ojca. Czynią to przez życie czynne i kontemplacyjne. Dziełami miłosierdzia czynnego są liczne formy pomocy, opieki, i solidarności z potrzebującymi a życiu kontemplacyjnemu towarzyszy pośredniczenie, trwanie i wypraszanie miłosierdzia między Bogiem a ludźmi. Największym jego wyrazem jest akt oddania siebie w ofierze miłości miłosiernej dla wypraszania miłosierdzia Kościołowi, zbawianie ludzi oraz pozyskiwanie i pobudzanie ich do miłości Boga.
• Jolanta Anna Hernik RMI
  Miłosierne spojrzenie na siebie samego
  Rok Miłosierdzia jest okazją, by z miłosierdziem popatrzeć najpierw na siebie samego. Zobaczyć jak wygląda nasza troska o siebie bowiem z niej płynie troska o drugą osobę: miłuj bliźniego jak siebie samego. Wspólnota osób konsekrowanych rodzi się pod krzyżem. Krzyż zaś przezwycięża dumę i egoizm.
• Józef Gaweł SCJ
  Miłosierdzie w życiu wspólnoty zakonnej
  Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, objawił nam siebie w osobie Jezusa Chrystusa. Życie zakonne jest naśladowaniem Chrystusa. Osoby konsekrowane starają się naśladować miłosierną postawę Chrystusa poprzez uczynki miłosierdzia. Uczynki te spełniają ad extra, służąc w Kościele potrzebującym oraz ad intra, służąc swoim siostrom i braciom we wspólnotach zakonnych.

Studia i refleksje

• ks. Marek Dziewiecki
  Gdy trudno kochać…
  Gdy kierujemy się zasadami miłości, jakie Jezus wyjaśnia nam w swojej przypowieści, to nie mamy pewności, czy ten, którego w taki właśnie sposób kochamy, przestanie błądzić i czy powróci. Możemy być natomiast pewni, że czynimy wszystko, by kochany przez nas człowiek zastanowił się i mógł wrócić. Stwórca okazuje nam przebaczenie za każdym razem, gdy się nawracamy.
• ks. Marek Tatar
  Powołanie zawsze młode
  Ewangelia Jezusa Chrystusa i jego działanie poprzez Ducha Świętego nigdy nie traci na swojej aktualności. Powołanie ze swojej natury jest misterium, które dokonuje się pomiędzy człowiekiem i Bogiem. Poruszamy się zatem w samym centrum uświęcania życia ludzkiego, którego istotą jest zjednoczenie w miłości z Bogiem.
• Krzysztof Gasperowicz SDS
  Psychologia w przestrzeni formacji zakonnej
  Formacja jako trwający całe życie proces wymaga od osoby zakonnej całkowitego zaangażowania. Osoba Chrystusa stanowi centrum i sens takiego zaangażowania. Zadaniem formacji jest pomoc kandydatom w kreatywnym (niekończącym się) procesie. Wiedza psychologiczna staje się istotną pomocą w formacji ludzkiej, stanowiącej bazę integralnego (angażującego różne obszary wiedzy) podejścia. Nie zawsze jednak takie podejście jest oczywiste. Nie zawsze wiedza psychologiczna jest postrzegana jako pomocnicza; czasami jest traktowana z podejrzliwością lub jako „antidotum na wszystko”. Obecna refleksja jest próbą określenia miejsca psychologii w formacji zakonnej.

Duchowość założycieli

• Józef Augustyn SJ
  Konferencja na rozpoczęcie spotkania osób konsekrowanych obrządku łacińskiego i bizantyjsko-ukraińskiego. Stadion Arena, Lwów, 15 września 2015 roku
  Jezus zaprosił nas na spotkanie w Roku Życia Konsekrowanego, byśmy doświadczyli komunii i byśmy trwając w komunii wspólnie podjęli rozeznanie, jak przeżywać z pasją naszą teraźniejszość, jak dawać naszym braciom i siostrom świadectwo miłości Boga. Nasze spotkanie ma ożywić naszą pasję życia dla Chrystusa, dla Kościoła, dla ubogich, pasję posługiwania ludziom młodym. Oni w sposób szczególny potrzebują naszego świadectwa, duchowego i ludzkiego wsparcia.

 

 

2(118)2016

Miłosierdzie darem i zadaniem osoby konsekrowanej

 

• ks. Marek Dziewiecki
  Zwiastować miłosierdzie, czyli być miłosiernym na wzór Ojca
  Wszyscy potrzebujemy miłosierdzia, gdyż każdy z nas jest grzesznikiem i bywa niekiedy niemiłosierny wobec samego siebie oraz wobec bliźnich. Rok Bożego miłosierdzia to szansa na to, by miłosierną miłość Stwórcy rozumieć w sposób pogłębiony, a zwłaszcza, by odróżniać tę miłość od pobłażania złu, od wyniosłej litości czy od naiwnie rozumianej tolerancji albo akceptacji. Błogosławieni są ci, którzy się nawracają i którzy z wdzięcznością przyjmują miłosierną miłość Boga. Tacy ludzie stają się zdolni do tego, by zwiastować Boże miłosierdzie, czyli być dojrzałymi świadkami Boga, którego miłosierdzie jest nieskończone, a jednocześnie mądre, gdyż połączone z wychowującą miłością, jakiej uczy nas Jezus w przypowieści o marnotrawnym synu i jego miłosiernym ojcu.
• Augustyn Pelanowski OSPPE
  Porównywanie się z innymi – przeszkoda miłosierdzia
  Naśladować Boga w miłosierdziu, to używać słów promocji, a nie wytykać nieustannie błędy i komunikować niezadowolenie w fałszywej trosce o czyjś rozwój. Możemy pomóc miłosiernie innym, w dostarczeniu im tego słowa, które Bóg wypowiada przez nas. Słowa wyrażone z tym samym uczuciem, które Bóg ma w stosunku do człowieka. A jest to uczucie miłosierdzia.
• Czesław Parzyszek SAC
  Osoby konsekrowane na wzór miłosiernego Samarytanina
  Człowiek tęskni za miłosierdziem. Papież Franciszek w bulli Misericordiae vultus zaznaczył, że potrzebujemy nieustannie kontemplować tajemnicę miłosierdzia. Miłosierny Samarytanin ukazuje, w jaki sposób osoby konsekrowane winny realizować dzieło miłosierdzia.
• Jerzy Wiesław Gogola OCD
  Miłosierdzie – stylem życia konsekrowanego
  Zagadnienie miłosierdzia jako stylu życia osoby konsekrowanej zostało rozwinięte w trzech etapach. Po ukazaniu natury ewangelicznego miłosierdzia, zostało ono zestawione z chrześcijańską duchowością a ta z kolei utożsamiona ze stylem życia duchowego osoby konsekrowanej, by w końcu wskazać na warunki realizacji duchowości miłosierdzia. Wspomniane warunki należy rozumieć jako postawy wewnętrzne ściśle ze sobą połączone i następujące po sobie według logiki: poznać, uczynić własnymi oraz przemienić je w zasady postępowania.
• ks. Wojciech Misztal
  Pierwsi chrześcijanie informują o miłosierdziu Bożym – przykład skutecznego przekazu
  Skuteczność przekazu to rzecz bardzo ważna, wręcz posiadająca kluczowe znaczenie. Trzeba prowadzić do lepszego uświadomienia sobie danej kwestii, uzasadniać. Np. skoro Bóg jest miłosierny, to miłosierdzie ludzkie jest pomocą dla potrzebujących, zarazem upodabnia do Boga, jednoczy z nim. Potrzebne jest świadectwo ze strony kierującego.

Studia i refleksje

• bp Jacek Kiciński CMF
  Rozwój osobowy. Jak formować siebie, by formować innych?
  Spoglądając na dzisiejszy świat widzimy potrzebę obecności tych, którzy będą dla innych świadkami bliskości Boga w życiu codziennym. Okazuje się bowiem, że współczesny człowiek często nie podejmuje głębszej refleksji nad swoim życiem, stąd też obecność osoby wierzącej, a tym bardziej obdarzonej autorytetem, staje się dla niego konkretnym drogowskazem pośród propozycji współczesnego świata.
• Ewa J. Jezierska OSU
  Pismo Święte o dziecięctwie Jezusa
  Artykuł pragnie odpowiedzieć na pytanie o to, co mówi Pismo Święte o dziecięctwie Jezusa, jak przedstawiano Jego narodzenie, Jego pierwsze lata na ziemi. W tym celu wspomina teksty ST o mającym narodzić się Emmanuelu, Pawłowy tekst Ga 4,4, analizuje i porównuje zapisy Ewangelii Mateusza (Mt 1-2) i Łukasza (Łk 1-2,30).

Duchowość założycieli

• Józef Gaweł SCJ
  Brat powszechny – Karol de Foucauld. Rok jubileuszowy – stulecie jego śmierci
  Karol de Foucauald (1858-1916) był Francuzem. Pochodził z bogatej rodziny arystokratycznej. W młodości stracił wiarę. Odzyskał ją podczas podróży naukowej po Maroku, między innymi dzięki spotkaniu z muzułmanami, którzy modlili się z wielką gorliwością i przekonaniem. Po nawróceniu pokochał Chrystusa całym swym sercem, który wypełnił całe jego serce. Zapragnął poznać miejsca, w których On się narodził, żył i nauczał.

 

 

3(119)2016

Wiara, nadzieja i miłość w życiu osoby konsekrowanej

 

• bp Jacek Kiciński CMF
  Słowo Boże szkołą wiary w życiu konsekrowanym
  Odpowiedź na słowo Boże zawiera w sobie całą specyfikę życia konsekrowanego. Przyjęcie słowa Bożego ma podwójny wymiar: indywidualny i wspólnotowy. Pozytywna odpowiedź poszczególnych osób na słowo Boże staje się w konsekwencji odpowiedzią całej wspólnoty. Jest to zatem główna i zasadnicza droga osób konsekrowanych we współczesnym świecie.

• ks. Wiesław Wenz
  Wiara – nadzieja – miłość istotną inspiracją promulgowanych kanonicznych norm prawnych
  Boży zamysł zostaje również ujawniony w naturze i treści norm kanonicznych stających na straży nienaruszalności powierzonego Kościołowi depozytu wiary, który jest gwarantem ważnego i godziwego czerpania przez wiernych z Bożego źródła zbawienia. Dlatego każda norma kanoniczna realizuje zasadę, iż salus animarum suprema lex czyli zbawienie dusz jest najwyższym prawem.
• Jerzy Skawroń O. Carm
  Wiara – nadzieja – miłość w życiu konsekrowanym
  Nadprzyrodzone cnoty – wiara, nadzieja i miłości są środkiem zjednoczenia z Bogiem. Stanowią podstawę wszelkiego kontaktu z Bogiem i życia chrześcijańskiego. Z Nich wypływa i na się opiera cała duchowość. Czynią one człowieka zdolnym do bezpośredniej relacji z Bogiem. Przez nie realizujemy powołanie do świętości. Osoby życia konsekrowane są powołane, by ukazać ich piękno i blask.
• ks. Marek Dziewiecki
  Mity na temat miłości
  Miłość, której uczy nas Bóg, nigdy się nie wycofuje, ale też nie ma nic wspólnego z naiwnością czy z podporządkowaniem się krzywdzicielowi. Miłość Boża to nie tylko szczyt dobroci, ale też szczyt mądrości. Taką miłością potrafią kochać jedynie ci, którzy żyją w przyjaźni z Bogiem, gdyż tylko Bóg jest miłością, a przez to jest też jedynym niezawodnym nauczycielem miłości.

Studia i refleksje

• S. Wiesława Przybyło ASC
  Uczynki miłosierdzia względem ciała w życiu osoby konsekrowanej
  Relacja z Bogiem stoi u podstaw każdego działania osoby konsekrowanej. Właściwie przeżywana prowadzi do konkretnych czynów, które stają się czynami ukazującymi miłosierdzie Ojca do Jego dzieci. Jako konsekrowani mamy nieustannie sobie przypominać, aby w świecie norm, przepisów i programów nie zagubić tego, co najbardziej istotne w pomaganiu ludziom. Każdy nasz uczynek miłosierdzia ma przypominać człowiekowi potrzebującemu o godności umiłowanego dziecka Bożego. Takiej postawy uczymy się od Jezusa, który pochyla się z miłością nad każdą ludzką biedą, aż do oddania życia.
• kl. Teodor Sawielewicz
  Aktualność „Przestróg” św. Jana od Krzyża dla osób konsekrowanych
  Nieocenioną pomocą w omijaniu zasadzek w życiu duchowym są „Przestrogi” spisane przez Doktora Kościoła św. Jana od Krzyża. Jest On w tym wielkim realistą i genialnym obserwatorem. Niniejszy artykuł ma na celu spopularyzować i trafnie skomentować „Przestrogi” św. Jana, stanowiące syntetyczną aplikację doktryny Mistrza Karmelu do realiów życia zakonnego.

Duchowość założycieli

• Czesław Parzyszek SAC
  Misyjny wymiar duchowości kapłańskiej
  Duchowość oznacza całkowite przepełnienie człowieka ochrzczonego wydarzeniem, jakim jest Chrystus. Duchowość to pewien „styl życia” albo „życie według Ducha” (Rz 8, 9). Sobór Watykański II w dekrecie Ad gentes przypomniał prawdę, że Kościół z natury swojej jest misyjny. Kapłan mając świadomość eklezjalnej tożsamości, nie może zapomnieć również o misyjnym charakterze swojej kapłańskiej duchowości. Konsekracja, którą otrzymał w sakramencie święceń, uzdolniła go do spełniania najszerszej i powszechnej misji zbawienia świata.

 

 

4(120)2016

W szkole miłosierdzia. Miłosierdzie stylem życia konsekrowanego

 

• Jolanta Anna Hernik RMI
  Oblicza miłosierdzia w życiu konsekrowanym
  Życie konsekrowane, poprzez realizację ślubów rad ewangelicznych, może być dla świata świadectwem oczyszczającego, ekologicznego miłosierdzia, będącego darem zarówno dla praktykujących ten styl życia w Kościele, jak i dla tych, do których konsekrowani udają się z misją głoszenia Królestwa.
• Jerzy Gogola OCD
  Formacja w świetle miłosierdzia
  Rok miłosierdzia w żadnym stopniu nie narusza struktury naszego powołania. Ani misja zakonników ani dotychczasowy proces formacyjny nie ulegają zmianie. Pojawia się jedynie zaproszenie do realizowania formacji w świetle Bożego miłosierdzia, do pogłębionej refleksji nad miłosierdziem w odniesieniu do naszego powołania.
• Bogdan Giemza SDS
  Uczynki miłosierdzia w codzienności
  Próba spojrzenia na realizację uczynków miłosierdzia w powiązaniu ich ze ślubami rad ewangelicznych w codzienności życia konsekrowanego. W szczególności chodzi o ich zakotwiczenie w określonej postawie duchowej, rozpatrywanie jako cnót moralnych, osadzenie w kontekście przeżywanej codzienności, oraz zasygnalizowanie problemów wynikających z ich instytucjonalizacji.
• Piotr Liszka CMF
  Maryja Matką i wzorem miłosierdzia osoby konsekrowanej
  Artykuł zgłębia specyfikę osoby Maryi jako Matki i wzoru miłosierdzia osoby konsekrowanej. Pierwsza część prezentuje macierzyństwo jako specyficzną właściwość konkretnej osoby, oraz czynność wobec osób, które są jej dziećmi. Druga omawia sposoby postrzegania Maryi przez osoby konsekrowane, oraz odpowiada na pytanie o to jakie z kolei powinny być ich działania.
• Kazimierz F. Papciak SSCC
  Miłosierdzie a sprawiedliwość – dylemat i paradygmat działalności społecznej chrześcijan
  Sprawiedliwość społeczna jest wciąż bardziej aspiracją wielu ludzi i organizacji niż społeczno-historyczną rzeczywistością. Sytuacja ta tak długo nie ulegnie zmianie, dopóki próby jej realizacji będą przeprowadzane w oderwaniu od miłości społecznej i miłosierdzia, które jednak nie oznacza zaspokajania roszczeniowych dążeń beneficjentów, przeciwnie domaga się respektowania wartości i zasad społecznych w ich systemowym ujęciu.

Studia i refleksje

• ks. Marek Dziewiecki
  Męskość – zadania mężczyzny we współczesnym świecie
  Największą karierą dla mężczyzny jest bycie kochającym mężem i ojcem. Wszystko inne jest wtórne i nie wystarcza mu do szczęścia. Dojrzały mężczyzna wie, że jego panowanie nad otaczającą go rzeczywistością będzie możliwe dopiero wtedy, gdy nauczy się on panować nad samym sobą, gdy stanie się panem siebie, a nie niewolnikiem ciała, popędów, emocji lub nacisków społecznych. Ksiądz czy zakonnik wierny swemu powołaniu to nie egoistyczny singiel, lecz mężczyzna, który zobowiązuje się do wiernej i ofiarnej miłości wobec ludzi, którzy nie są jego krewnymi.
• Ks. Robert Nęcek
  Solidarność i komunikacja bliskości przejawem miłości seniora
  Artykuł porusza zagadnienie solidarności z seniorami i komunikacji z nimi. Te dwie płaszczyzny wyrażają chrześcijańskie świadectwo miłości wobec nich. Autor przedstawia problem miłości, która nie jest nakazem, lecz darem, odpowiedzialność za seniora, komunikację bliskości, komunikację cierpienia, komunikację nadziei i modlitwę jako komunikację z Bogiem. Solidarność i komunikacja bliskości wyrabiają świadomość odpowiedzialności, dzięki której możliwa jest codzienna afirmacja seniora. Dodatkowo komunikacja bliskości przejawia się w empatii, która jest zdolnością odczuwania emocji i uczuć innych ludzi. W artykule autor zauważa, iż solidarność w cierpieniu jest czymś głębiej osadzonym w człowieczeństwie niż choroba.
• Ks. Marek Tatar
  Wiodące elementy formacji duchowej w seminarium duchownym
  Obszerna prezentacja biblijnego, społeczno-kulturowego i normatywnego kontekstu formacji duchowej kandydatów do kapłaństwa. Jej autor wyraża zaniepokojenie przewartościowaniem formacji intelektualnej i różnorodnych aktywności zewnętrznych, przy jednoczesnym niedocenianiu potrzeby solidnego wprowadzania alumnów w rozmyślanie nie tylko na poziomie teoretycznej znajomości jego form, ale przede wszystkim praktyki pod okiem doświadczonego i mądrego ojca duchownego. Niepokoi go utożsamianie „teologii duchowości” z „teologią życia wewnętrznego”, a nawet niedocenianie kierownictwa duchowego w niektórych dokumentach kościelnych.

Duchowość założycieli

• Anna Emmanuela Klich OSU
  Rola i miejsce Pisma Świętego w Pismach św. Anieli Merici
  Artykuł prezentuje rolę słowa Bożego w życiu duchowych córek św. Anieli Merici, a w szczególności zażyłość ze słowem Bożym, do której ona je wzywa. Omówiono w nim kolejno: łacińskie teksty Starego i Nowego Testamentu; sposób komentowania tekstów biblijnych; cytowanie Starego Testamentu; parafrazy tekstów biblijnych.

 

 

5(121)2016

Odnowić siebie by odnawiać innych

 

• ks. Marek Dziewiecki
  Powrót do źródeł powołania. Odnawiać gorliwość świadka Chrystusa
  Codzienne nawracanie jest warunkiem przezwyciężania kryzysów i miernikiem wierności powołaniu, przeżywanemu jako bezinteresowny dar dla innych, w integralnym poczuciu własnej tożsamości i mocnej relacji z Chrystusem.
• ks. Aleksander Radecki
  Ogólny rachunek sumienia. Świadomość własnej niedoskonałości pomocą w zachęcaniu innych do wejścia na drogę dążenia do doskonałości
  Warunkiem właściwej realizacji powołania do życia konsekrowanego jest dobrze ukształtowane sumienie. Cechą charakterystyczna osób autentycznie pracujących nad sobą jest żywa wiara, pokora, odwaga i wytrwała współpraca z Bożą łaską. Widok zakonnika w kolejce do spowiedzi, umiejącego przyznać się do błędu, przeprosić i zadośćuczynić za popełnione grzechy jest zachętą dla innych do nieustawania w osobistych zmaganiach o świętość.
• Krzysztof Dyrek SJ
  Rachunek sumienia szczegółowy i codzienny
  Dążenie do doskonałości we wszystkim, do panowania nad wszystkimi wadami i rozwijania wszelkich cnót jest skazane na porażkę, natomiast skoncentrowanie uwagi na jednym aspekcie, robienie postępów w jednej dziedzinie oznacza pociąga za sobą postęp we wszystkich innych. Temu służy szczegółowy rachunek sumienia.
• Kazimierz Lubowicki OMI
  Zadośćuczynienie świadectwem otwartości na logikę Bożego miłosierdzia
  Skupienie się na samym sobie, chociażby w imię poszukiwania własnej doskonałości, jest sprzeczne z istotą życia zakonnego, które musi być otwarte na relację miłości z Bogiem i współbraćmi. Jedną z elementarnych postaw tej relacji jest zadośćuczynienie. Naprawianie zła i zgorszenia, wyrównywanie krzywd, zadośćuczynienie za zniewagi w życiu zakonnym są dla świata świadectwem otwartości na logikę Bożego miłosierdzia.
• Marek Jeżowski CMF
  Kierownictwo duchowe versus self-made spirituality. Życie konsekrowane świadectwem autentycznej religijności chrześcijańskiej
  Istotnym elementem procesu deinstytucjonalizacji religii jest moda na prywatną religijność, na tzw. nowe duchowości „zrób to sam”, na self-made spirituality wyrwane z tradycji religijnej, z jakiejkolwiek doktryny lub dyscypliny. Są to duchowości wolitywne, pragnieniowe, deklaratywne, bezwysiłkowe, negujące konieczność pracy nad sobą właściwą duchowości chrześcijańskiej. Ich atrakcyjność dla osób zniechęconych skąpymi wynikami walki z własnymi wadami w oparciu o „siedem grzechów głównych” i inne przykazania-zakazy jest niebagatelna. Toteż życie konsekrowane pielęgnujące rzetelne kierownictwo duchowe, utrwalone wielowiekową tradycją skuteczne metody nie tylko eliminowania wad, ale przede wszystkim dążenia do doskonałości w praktykowaniu kolejnych sprawności duchowych (cnót), powinno być wiarygodnym świadectwem autentycznej, a zarazem atrakcyjnej religijności chrześcijańskiej.

Studia i refleksje

• Józef Gaweł SCJ
  Doświadczyć aby świadczyć
  W artykule przypomniana jest nauka Benedykta XVI o kulcie Serca Pana Jezusa, którą można streścić w jednym zdaniu: „doświadczyć, aby świadczyć”. Powinniśmy coraz lepiej poznawać miłość Chrystusa objawioną w przebitym boku Chrystusa, doświadczyć tej miłości w życiu osobistym, aby o niej dawać świadectwo.

Duchowość założycieli

• Kazimierz Sobański RCJ
  Charyzmat ROGATE – najwyższa łaska Boża
  Hannibal Maria Di Francia założył dwa zgromadzenia zakonne: Córek Bożej Gorliwości (1887) i Księży Rogacjonistów Serca Jezusowego (1897), których charyzmat miał wyrażać czwarty ślub: zobowiązanie do poświęcenia całego życia modlitwie o powołania (rogate) i kształtowania dojrzałych chrześcijan zaangażowanych w Kościele.

 

 

6(122)2016

Powrót do rad ewangelicznych

 

• Jerzy Tupikowski CMF
  Integralny rozwój osoby w świetle antropologii rad ewangelicznych
  Postępom na drodze do doskonałości służy poprawne rozumienie i realizowanie czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, gdyż są one czynnikiem stymulującym oraz umacniającym działanie intelektu i wolnej woli. Człowiek jako realny byt zanurzony w świecie, który jest jego osobowym zadaniem, istnieje i rozwija się jako osoba przez wiązanie się z rzeczywistym dobrem, realną prawdą i będącym ich syntezą pięknem.
• bp Jacek Kiciński CMF
  Ewangeliczna rada czystości: formacja i zagrożenia
  Powołanie do czystości jest darem Boga, jest Jego zaproszeniem do pójścia drogą Jezusa Chrystusa. Czystość, aby mogła znaleźć właściwą podstawę rozwoju, wymaga atmosfery miłości. Pragnienie dobra dla drugiego człowieka jest bardzo ważnym elementem życia konsekrowanego. Chcąc mówić na temat formacji do czystości, nie można pozostać obojętnym wobec całokształtu historii rozwoju konkretnej osoby. Należy zatem przyjąć konkretną postawę wobec każdej powołanej osoby.
• Jerzy Wiesław Gogola OCD
  Czystość i celibat
  Gwałtowne przemiany w społeczeństwie i Kościele dotykają wszystkich dziedzin ludzkiego życia, także ludzkiej seksualności, ściśle związanej z czystością i celibatem. Zmienia się nastawienie społeczeństwa do życia w czystości i celibacie, ale niezmienna pozostaje jego motywacja: wierność miłości Boga.
• Marian Zawada OCD
  Odkrywanie sensu umierania. Rozważania znad obrzeży konsekracji
  Śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa są formą obumarcia sobie w sensie rezygnacji z posiadania, z miłości rodzicielskiej, z wolności, czyli z realizacji naturalnego potencjału bycia człowiekiem, aby właśnie dzięki ślubom potencjał ten nabrał nowego duchowego znaczenia. Wielu świętych miało przeczucie, że tak naprawdę nie żyją, lecz tęsknią za prawdziwym życiem..
• ks. Arkadiusz Olczyk
  Ślub posłuszeństwa i ludzka wolność – antynomia czy harmonia?
  Jakość wspólnoty zależy od jakości życia poszczególnych osób, które ją tworzą. Jedno jest pewne: w duchu posłuszeństwa trzeba zaakceptować i pokochać wspólnotę realną, a nie poszukiwać ciągle i marzyć o wspólnocie idealnej. Dojrzałe posłuszeństwo sprzyja budowaniu realnej wspólnoty i broni wewnętrzną wolność przed „do-wolnością”.
• Fabian Kaltbach OFM
  Kierownictwo duchowe – kształtowanie wolności ducha w posłuszeństwie
  Im bardziej współczesny człowiek mamiony jest zwodniczymi obietnicami, które sprowadzają go z drogi prawdy i autentycznej wolności, tym bardziej świat i Kościół potrzebują ludzi prawdziwie wolnych, głęboko wierzących, zakorzenionych w Ewangelii, rozmiłowanych w poszukiwaniu prawdy.

Studia i refleksje

• dk Paweł Andrejczuk
  Dojrzałość chrześcijańska kapłanów i osób konsekrowanych
  Kryzysy występujące w życiu duchowym każdej osoby, mogą przyczynić się do jej rozwoju, o ile zostaną odpowiednio przepracowane. Sposobem owocnego przeżywania sytuacji kryzysowych jest dobrze ukierunkowana formacja: początkowo kierowana przez rodziców i wychowawców, a następnie kontynuowana przed odpowiednio ukształtowanych formatorów i formatorki.

Duchowość założycieli

• Jan Sypko SCJ
  Istotne elementy tajemnicy miłosierdzia Bożego w ujęciu Jacka Woronieckiego OP (1878-1949)
  Kończący się Rok Miłosierdzia jest okazją do odnowienia naszej znajomości polskiego dorobku teologicznych rozważań o Bożym miłosierdziu. Do grona nietuzinkowych badaczy tego Bożego przymiotu należał arystokrata w habicie, ojciec Jacek Woroniecki OP, założyciel Zgromadzenia Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi.