Archiwum 2017

Po kliknięciu na okładkę pobierze się numer w wersji PDF

 

1(123)2017

Cnota pokory w życiu konsekrowanym

 

• Marek Jeżowski CMF
  Virtutes principales
  Ponieważ trzy pierwsze cnoty główne mają bezpośrednie przełożenia na jakość realizacji ślubów zakonnych, od skuteczności wysiłków w ich zdobywaniu i praktykowaniu w okresie poprzedzającym czas rozeznawania powołania do życia w posłuszeństwie, ubóstwie i czystości, w dużej mierze zależy decyzja podjęcia się realizacji tego powołania lub jego odrzucenia.
• Włodzimierz Zatorski OSB
  Szkoła pokory
  Boga możemy spotkać jedynie w pełnej prawdzie, czyli w prawdzie w wymiarze egzystencjalnym. Tajemnica naszego grzechu, czyli oddalenia się od Boga, ma swoje źródło w kłamstwie wyrosłym z pychy. Dlatego nauka pokory, postawy otwarcia na prawdę życia, jest naszym najważniejszym wewnętrznym wysiłkiem. Pokora i skrucha serca są najbardziej autentycznymi postawami wobec Boga, którego spotykamy.
• Grzegorz Firszt OCD
  W dłoniach Boga. Pokora w ujęciu karmelu terezjańskiego
  Pokora to chodzenie w prawdzie o sobie jako stworzeniu i o Bogu jako Stwórcy, w prawdzie o relacji między człowiekiem i Bogiem, Bogiem który uniżył samego siebie stając się człowiekiem, i człowiekiem, którego Bóg ubogaca swoimi łaskami. Pokora w karmelitańskiej szkole duchowości zakorzeniona jest w kontemplacji Boga, w odkrywaniu prawdy o Nim na głębokiej modlitwie; zaś kontemplacja pokornego Boga umożliwia człowiekowi poznanie prawdy o sobie samym i czyni podatnym na przeniknięcie cnotą pokory.
• Czesław Kustra CSMA
  Pokora w życiu osób konsekrowanych z perspektywy życia bł. ks. Bronisława Markiewicza (1842-1912)
  Cnota pokory dotyczy przede wszystkim rozumu i woli – pozwala widzieć siebie jako stworzenie zawdzięczające istnienie Bogu Stwórcy, skłania człowieka do uniżania się wobec wielkości Boga i wobec tego co jest z Boga w każdym stworzeniu: umożliwia adekwatną oceną wartości człowieka, uzdalnia do służenia bliźnim i oddawania im należnego szacunku.

Sprawozdania i refleksje

• dk Tomasz Kowalski
  Wiara, nadzieja i miłość w świetle systemu św. Jana od Krzyża. Czy można zmierzyć ich poziom w człowieku? Cnoty teologalne w ujęciu interdyscyplinarnym
  Możliwość badania rozwoju cnót i zaproponowania ich mierzalnych wskaźników wymaga wyjścia poza ramy metodologiczne czystej teologii. Aby lepiej zrozumieć sposób działania wiary, nadziei i miłości we wnętrzu człowieka warto odwołać się do bogactwa przemyśleń św. Jana od Krzyża.
• Ewa J. Jezierska OSU
  Pawłowe metafory chrztu
  Nie zajmując się szczegółowo znaczeniem chrztu dla życia chrześcijanina, Paweł przedstawia w swoich listach jego ontyczne znaczenie. Chrzest jest dla Pawła włączeniem wierzącego w Chrystusa: chrzest jest obrzezaniem, obmyciem, pieczętowaniem, śmiercią i zmartwychwstaniem z Chrystusem.
• Wanda Kiełbasa OV
  Konsekracja
  Tekst napisany przez dziewicę konsekrowaną przypomina różnorodność pojmowania i realizacji konsekracji w Kościele katolickim.
• Alicja Janiak
  Miłość i konsekracja kobiety
  Kobieta została powołana do życia w miłości, stając się zaczynem królestwa Bożego tam gdzie żyje, mieszka, działa i się uświęca. Miłująca postawa kobiety konsekrowanej przejawia się w służbie drugiemu człowiekowi we wszystkich obszarach życia i działania.

Duchowość założycieli

• Jan Sypko SCJ
  Duchowa droga bł. Karola de Foucauld (1858-1916)
  Na bazie reguły napisanej przez Karola de Foucauld, siedemnaście lat po jego śmierci powstało Zgromadzenie Małych Braci Jezusa, a kolejnych sześć lat później Wspólnota Małych Sióstr Jezusa. W tym roku przypada setna rocznica tragicznej śmierci tego wielkiego eremity, krzewiciela duchowości nazaretańskiej.

 

 

2(124)2017

Cnota hojności w życiu konsekrowanym

 

• ks. Adam Łuźniak
  Chrześcijańska hojność w kontekście drogi przygotowania paschalnego według świętego Leona Wielkiego
  Hojność jako gotowość do obdarowania drugiego człowieka i zdolność wyjścia naprzeciw jego życiowym potrzebom, nie jest jedynie wynikiem prostego wzruszenia trudnym losem bliźniego. Choć kluczową zasadą hojności ewangelicznej jest otwartość serca, to jednak uzasadnienie postawy hojności sięga głębiej niż tylko chwilowe wzruszenie, czy nawet najszczersze poruszenie serca. Nie można też rozważać hojności jedynie w wymiarze materialnym, gdyż byłoby to zawężeniem tej chrześcijańskiej postawy, eliminującym wiele aspektów relacji międzyludzkich.
• Marek Jeżowski CMF
  Hojność nie tylko materialna
  Klasyczna, scholastyczna interpretacja cnoty hojności, postulowała całkowity brak przywiązania do dóbr materialnych, by móc ich używać w pełnej wolności ducha, zwłaszcza na zaspokajanie potrzeb innych ludzi. Współcześnie, gdy większość pracowników wynagradzana jest za czas pracy, a nie konkretne produkty, gdy większość tych produktów ma charakter kulturowy, duchowy a nie materialny, gdy pieniądze i tzw. produkty finansowe nie mają realnego pokrycia w dobrach materialnych, a tak wielu narzeka na brak czasu i stara się go „nie marnować” dla innych, trzeba rozważyć konieczność braku przywiązania do czasu i potrzebę spontanicznego dzielenia się nim z innymi.
• Władysława B. Krasiczyńska CSSJ
  Cnota hojności w życiu zakonnym
  Cnota jako idealny umiar w działaniu, w odniesieniu do hojności może być rozpatrywana jako równowaga między zamknięciem się w sobie i w kręgu partykularnych interesów, a nieroztropnym rozdawaniem siebie.

Studia i refleksje

• ks. Marek Tatar
  Dar i sztuka rozeznawania powołania
  Dar i charyzmatyczność powołania nie są prywatną inicjatywą człowieka. Jego rozeznawanie musi odwoływać się do wymiaru nadprzyrodzonego i uwzględniać elementy i środki nadprzyrodzone. Niestety psychologizacja duchowości prowadzi do zastępowania rozeznawania w wierze i przez wiarę systemami psychologiczno-terapeutycznymi. Tymczasem rozeznawanie powołania jest procesem, który musi dokonywać się przede wszystkim w świetle łaski Bożej i Jego woli wobec powołanego.
• Tadeusz Michałek SCJ
  Seminarium jako miejsce i czas „zdobywania Serca Jezusa”
  W dobie wygórowanego indywidualizmu i przesadnej wrażliwości na własną podmiotowość, młodzi ludzie nie potrafią słuchać i nie wiedzą, dlaczego mają słuchać. Kultura wyolbrzymionej podmiotowości zniekształciła obraz relacji: mistrz – uczeń. W seminarium, w byciu i w dialogu z braćmi, z przełożonymi i z wychowawcami, osoba konsekrowana uczy się odkrywania drugiego człowieka i służenia mu z miłością.
• Dariusz Matuszewski
  Obraz Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa w Pawłowym Liście do Efezjan
  Źródłem istnienia i rozwoju Kościoła jest miłość, przy czym miłość Chrystusa do swej Oblubienicy już się urzeczywistniła, gdyż ofiara krzyżowa już się dokonała, Syn Boży już oddał swoje życie za Kościół, natomiast miłość ludzka ciągle się realizuje przez nieustanne poświęcenie, zaangażowanie i bezinteresowność; wszyscy ludzie powinni z miłością służyć wszystkim i mają to robić najlepiej, jak potrafią.

Duchowość założycieli

• ks. Jerzy Jeżowski
  Hojność w życiu duchowym chrześcijanina w ujęciu biskupa, który chciał być zakonnikiem
  U progu czwartego roku życia kapłańskiego, młody ksiądz Antoni Pawłowski, doktor teologii rozpoczynający pracę prefekta i wykładowcy w Warszawskim Seminarium Metropolitalnym, pragnął wstąpić do zakonu ojców Jezuitów. Uprawiając dogmatykę, eklezjologię i mariologię, zgłębiał jednocześnie tajniki mistyki. Nawet po przyjęciu sakry biskupiej nie przestał marzyć o życiu zakonnym. W czasie Soboru Watykańskiego II poprosił Jana XXIII o pozwolenie na opuszczenie diecezji i zrealizowanie swego zakonnego powołania.

 

 

3(125)2017

Cnota czystości w życiu konsekrowanym

 

• Krzysztofa Dorota J. Koszyka CSSF
  Czystość serca odpowiedzią Bogu
  Bóg powołując do czystości nie chce ograniczać osoby, ale pragnie jej rozwoju, aby była ona czytelnym znakiem i początkiem tego, do czego wszyscy są powołani. Cnota czystości przeżywana w duchu ewangelicznym uczy szanować i rozwijać oblubieńczy sens ciała, które zostało odkupione i powołane do tego, by być świątynią Ducha Świętego, wyraża się w bezinteresownej miłości i jest siłą, która ukierunkowuje na dobro. Żyjąc w czystości osoba zachowuje integralność obecnych w niej sił życia i miłości, która zapewnia jej jedność osoby. Każdy prawdziwie chrześcijański akt cnoty nie ma innego źródła i celu niż miłość.

• Marian Kowalczyk SAC
  Doniosłość daru czystości dla Królestwa Bożego
  Czystość ewangeliczna nie polega na czymś negatywnym, na zakazie lub na zwyczajnym wyrzeczeniu, ale na pozytywnym wyborze jedynej i nieskończonej miłości Boga, która urzeczywistniła się w Chrystusie i trwa w Kościele. Jako bezinteresowny dar własnej osoby – podobnie zresztą jak inne rady ewangeliczne – czystość nie ogranicza się do samego „nie”, ale ma przede wszystkim wymiar pozytywny: staje się główną cechą miłości i tylko w relacji do niej może być właściwie rozumiana i przeżywana. O wyróżniającej miłości osób konsekrowanych do Pana świadczy czystość rozumiana jako cnota całkowicie pozytywna, zakładająca zjednoczenie z Boskim Oblubieńcem.
• Wiesława Przybyło ASC
  Jak dzisiaj żyć cnotą czystości?
  Dzisiejszy świat, w którym wartości są rozmywane, albo wręcz negowane, może zmienić się dzięki świadectwu osób, które żyją w czystości. Ich życie jest przyjęciem i osobistym doświadczeniem daru miłości Boga po to, aby nie zatrzymując daru na sobie, dzielić się nim z innymi. Dlatego wybór życia w czystości jest w swojej istocie wyborem miłości i troską o drugiego. Osoba konsekrowana odkrywa miłość i wypełnia swoje życie czynami miłości. Jej radosna praktyka doskonałej czystości jest świadectwem mocy Bożej miłości w świecie, w którym tak wiele osób cierpi od ran zadawanych przez używanie drugiego dla zaspokojenia własnych egoistycznych potrzeb.
• Jerzy Skawroń O. Carm
  Piękno i blask czystości
  Pojęcie czystości ciała jest zderzeniem się dwóch poglądów: jednego związanego z Objawieniem i tradycją chrześcijańską oraz drugiego liberalnego, indywidualnego, sięgającego swoimi korzeniami czasów pogańskich. Źródłem godności ciała jest prawda o Wcieleniu Syna Bożego. Ciało człowieka staje się świątynią Ducha, której nie można degradować do obiektu pożądania. Czystość to właściwe gospodarowanie swoim ciałem według własnego powołania, to takie kształtowanie uczuć i popędów, aby wyrażały coraz doskonalej miłość wierną, wyłączną i odpowiedzialną.

Studia i refleksje

• ks. Marek Dziewiecki
  Celibat: wielka miłość czy wielki ciężar?
  Radosna miłość kapłana, który żyje w celibacie i który promieniuje czystością, jest znakiem bezinteresownej miłości, która wymaga fizycznej obecności, ofiarnej pracowitości na rzecz drugiego człowieka oraz odpowiedzialnej czułości. Radośnie przeżywany celibat kapłanów to także ważny znak dla ludzi samotnych, którzy z różnych powodów nie zawarli małżeństwa i nie założyli rodziny.
• ks. Arkadiusz Olczyk
  Osoba duchowna w pułapce siecioholizmu
  Komputer i Internet mogą być narzędziami nowej ewangelizacji, umożliwiającymi wspólną modlitwę, przekazującymi słowo Boże, promującymi wartości chrześcijańskie i różne inicjatywy dobroczynne. Sieć internetowa może i powinna stawać się coraz doskonalszym narzędziem e-duszpasterstwa, ale może też uzależniać korzystających z jej możliwości internautów, niszcząc zarówno życie rodzinne jak i wspólnotowe osób konsekrowanych.

Duchowość założycieli

• Jolanta Olczyk CSFN
  Bł. Franciszka Siedliska – o powołaniu do życia w harmonii miłości
  Świadomość swojej tożsamości i duchowe zintegrowanie dają poczucie głębszego przeżywania swojego powołania i związanego z tym szczęścia. Warto w tym aspekcie przywołać osoby uprzywilejowane – które w barwny sposób przeżyły swe powołanie, zachowały świeżość ducha i w harmonii miłości – doszły do świętości. Do jednej z takich postaci należy Franciszka Siedliska. Analiza jej nauczania może okazać się wskazówką dla tych, którzy cenią są takie wartości jak: tożsamość, miłość, powołanie, duchowa integracja.

 

 

4(126)2017

Cnota życzliwości w życiu konsekrowanym

 

• ks. Marek Dziewiecki
  Życzliwość – początek miłości
  Cnota życzliwości to nie tylko życzliwe usposobienie wobec innych ludzi. Wymaga ona solidniejszego fundamentu niż przeżywane stany emocjonalne. Życzliwość to także konkretne działanie. Ale życzliwość, która jest cnotą, a nie tylko zewnętrznym zachowaniem, musi wynikać z osobistej więzi z Bogiem, musi być owocem fundamentalnej decyzji człowieka, aby kochać i komunikować miłość każdemu, kogo Bóg postawi na naszej drodze.
• Marek Jeżowski CMF
  Gaudium de bono proximo
  Cieszyć się pomyślnością najbliższych potrafi chyba każdy, cieszyć się powodzeniem nieprzyjaciół potrafią raczej nieliczni, ale cieszyć się perspektywą wiecznego szczęścia największych osobistych wrogów i życzyć zbawienia największym zbrodniarzom, pragnąć spotkania kiedyś z nimi w niebie, potrafią zapewne tylko święci, którzy nie będą musieli odpokutowywać w czyśćcu zaniedbań w pracy nad cnotą życzliwości.
• ks. Wojciech Misztal
  Boży i chrześcijański dar życzliwości
  Artykuł dotyczy związków między Bogiem, chrześcijaństwem, życiem zakonnym, życzliwością i miłością. Wskazano na nieodłączność miłości i życzliwości, na ich relacje z łaską i radością. Życzliwość została przedstawiona jako cecha Boga, jako podstawowy element składający się na Jego stosunek do innych. Następnie podjęta została kwestia życzliwości jako cechy mającej charakteryzować stosunek chrześcijanina do swego otoczenia oraz uzdolnienia chrześcijanina przez Boga do takiej właśnie postawy. Wskazano też na życzliwość jako na istotny element ludzkiego podobieństwa do Boga. Ostatnia część opracowania dotyczy życzliwości i życia konsekrowanego z uwzględnieniem jego dotychczasowego dorobku, w tym związanego z najnowszymi technologiami komunikacyjnymi, jak i potencjału, obecnie i na przyszłość.
• ks. Robert Nęcek
  Radość przejawem komunikacji porozumienia
  Jeśli ludzkie serce i działanie inspirowane jest przez radość i miłość, to spotkanie z bliźnim jest nośnikiem mocy Bożej, a komunikacja sprzyja porozumieniu i integracji, stając się bogactwem całego społeczeństwa. Komunikacja radości zawiera w sobie czułość i empatię, które zakładają bliskość. Dlatego ci chrześcijanie: świeccy, siostry zakonne, zakonnicy, księża i biskupi, którzy zamknęli się w sobie i prowadzą ospały styl życia, którzy się ustawili i którym religia daje poczucie bezpieczeństwa, doświadczają braku radości w komunikacji interpersonalnej.
• Czesław Parzyszek SAC
  Cnota życzliwości w życiu konsekrowanym
  Życzliwość jako głęboko uzasadniony biblijnie wyraz miłości jest przedmiotem pracy chrześcijan, którzy nawet za zło odpłacają dobrem. Osoby konsekrowane winny być ekspertami komunii i twórcami ewangelicznego stylu życia, opartego na życzliwości i wzajemnym zrozumieniu. Wspólnota życia konsekrowanego stanowi wspólnotę charyzmatyczną, połączoną węzłem wzajemnej życzliwości, a jej misja polega na tworzeniu środowiska głębokiej braterskiej komunii, przepojonej cnotą życzliwości, będącego transparentnym znakiem dla świata.

Studia i refleksje

• Józef Gaweł SCJ
  Życzliwość owocem Ducha Świętego
  Rozmyślanie opublikowane niedawno przez Edycję Świętego Pawła w książce Jak żyć owocami Ducha Świętego, Częstochowa 2016, s. 131-136, które publikujemy z inicjatywy autora i za pozwoleniem wydawcy.

Duchowość założycieli

• Jan Paweł II
  Brat Albert Chmielowski w nauczaniu Jana Pawła II
  Papież Jan Paweł II, w trakcie sprawowania swej papieskiej posługi beatyfikował 140 i kanonizował 11 swoich rodaków (w tym 5 wcześniej przez niego beatyfikowanych), pośród nich św. Brata Alberta Chmielowskiego. Pomijając dekret kanonizacyjny i prywatną korespondencję, wielokrotnie przywoływał tę postać w swoich przemówieniach, kazaniach, modlitwach, listach i książkach, nie kryjąc jego wpływu na swoje powołanie kapłańskie i ugruntowanie przekonania do opcji na rzecz ubogich. Opracowanie przytacza wybrane fragmenty tych tekstów.

 

 

5(127)2017

Cnota wstrzemięźliwości w życiu konsekrowanym

 

• Autor anonimowy zwany Mistrzem
  Obżarstwo gyrowagów czyli nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu mnichów wędrownych według Regula Magistra
  „Wiadomo, że są cztery rodzaje mnichów” – tymi słowami, aż po wiersz 11, rozpoczynają się identycznie pierwsze rozdziały Reguły Mistrza i Reguły św. Benedykta. Ten drugi jednak zrezygnował z opisu nagannych obyczajów wędrownych mnichów, które szczegółowo zrelacjonował anonimowy Mistrz.
• Tomasz Maria Dąbek OSB
  Wstrzemięźliwość w duchowości i praktyce życia benedyktyńskiego
  Umiar i wstrzemięźliwość w duchowości benedyktyńskiej według Reguły św. Benedykta oraz Deklaracji i Konstytucji Kongregacji Zwiastowania, do której przynależy opactwo w Tyńcu, polegają przede wszystkim na panowaniu nad sobą i roztropnym korzystaniu z rzeczy doczesnych, na powściągliwości i szacunku dla wolności duchowej. Modlitwa, praca, post i milczenie wymagają harmonijnego zgrania, czyli rozważnego umiaru, który stanowi istotę cnoty wstrzemięźliwości.
• Jerzy Wiesław Gogola OCD
  Wstrzemięźliwość w życiu konsekrowanym na przykładzie zakonu karmelitańskiego
  Kluczem do zrozumienia głodu Boga i chęci porzucenia wszystkiego, by pójść za Chrystusem jest Jego uprzedzająca miłość. Jan od Krzyża całą swoją uwagę skupił, nie na praktyce cnót moralnych, ale na życiu teologalnym, za które odpowiedzialne są cnoty wiary, nadziei i miłości. W codziennym życiu nie kładzie się więc akcentu na jedną cnotę, ale na wierność własnemu powołaniu. Odnośnie do wstrzemięźliwości Reguła karmelitańska podaje, że post powinien być przestrzegany od Podwyższenia Krzyża świętego do dnia Zmartwychwstania Pańskiego, a ustalenie jego form pozostawia w gestii władz zakonnych.
• Marek Jeżowski CMF
  Franciszek z Paoli i ślub permanentnej wstrzemięźliwości wielkopostnej
  Dwa wieki po zakazie Soboru Laterańskiego IV tworzenia nowych zakonów, u progu ery nowożytnej, gdy renesansowa Europa szykowała się do kulturowego podboju nowych terytoriów zamorskich, Franciszek z Paoli uzyskał zatwierdzenie reguły nowego zakonu, w którym składano czwarty ślub wstrzemięźliwości wielkopostnej: przestrzegania ścisłego postu przez okrągły rok.
• Roman Malaczewski OSB Cam
  Post w duchowej tradycji kamedulskiej
  W pierwszych latach istnienia kamedułów zwyczaje w eremie były wyjątkowo surowe: wydłużone posty, pokuta cielesna, nieustanny psałterz. Surowość ascetyczna wyrażała tęsknotę za doskonałością i przejawiała się w surowych praktykach. Szczególnie surowy był jadłospis w czasie okresów postnych, zwłaszcza że przez pięć dni w tygodniu obowiązywał post ścisły. Istnieją wyraźne różnice w sposobach praktykowania postu i ich teologicznej interpretacji między kamedułami kongregacji z Camaldoli i z Monte Corona.

Studia i refleksje

• ks. Marek Dziewiecki
  Duszpasterstwo powołań dzisiaj
  Powołanie to zaproszenie do określonego sposobu istnienia, które Bóg kieruje do każdego z ludzi. Zaproszenie to jest na miarę pragnień i aspiracji danej osoby, a jednocześnie na miarę możliwości, jakie tkwią w ludzkiej naturze. Istotą powołania do życia konsekrowanego nie jest to, co osoby konsekrowane robią, lecz to, kim są: osobami powołanymi do wyjątkowej więzi z Chrystusem i do naśladowania Go w sposób najbardziej radykalny, przez ślub dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa.
• Dariusz Matuszewski
  Świątynia – Pawłowy obraz Kościoła
  Społeczność kościelna stanowi jedność, gdyż Chrystus zespolił wszystkich w jeden duchowy organizm. Każdego chrześcijanina łączy głęboka duchowa więź z Synem Bożym. Każdy jest świątynią Ducha Świętego. Każdy bierze udział w budowaniu wspólnoty i jest odpowiedzialny za jej wzrost, wypełniając swoje powołanie. Indywidualna świętość wzmacnia świętość całej wspólnoty, integruje jej członków i ułatwia ich współpracę w budowaniu świątyni Kościoła.
• Agnieszka Rybińska
  Macierzyństwo dziewic – nieznane powołanie i charyzmat w Kościele
  Idea rodzicielstwa zastępczego w katolickim ruchu Nomadelfia, którego korzenie sięgają programu adopcyjnego sierot wojennych i ich wychowania we wspólnocie religijnej, realizowana jest nie bez problemów od lat 40. ubiegłego wieku, w oparciu o podziwu godną dyspozycyjność i macierzyńską miłość młodych kobiet, motywowanych ewangeliczną miłością do dzieci.

Duchowość założycieli

• Norbert Czyżewski
  Duchowość kartuzjańska inspiracją dla wyrzeczenia i postu
  Zakon Kartuzów jest jednym z najsurowszych w Kościele Katolickim. Składa się z pustelników całkowicie wyłączonych z apostolstwa, a oddanych jedynie kontemplacji. Są to także ludzie wielkiej ascezy – mistrzowie wyrzeczenia i postu. Poniższy artykuł ma za cel zaznajomienie Czytelnika ze sposobem przeżywania ich relacji z Trójjedynym Bogiem.

 

 

6(128)2017

Cnota łagodności w życiu konsekrowanym

 

• bp Jacek Kiciński CMF
  Łagodność w życiu i posłudze osoby konsekrowanej
  Łagodność jest szczególną cechą Bożej miłości. Cała historia zbawienia objawia łagodność Boga, który zawsze z łagodnością wychodzi na spotkanie z człowiekiem. Pełne objawienie Bożej łagodności dokonało się w Chrystusie. Osoby konsekrowane umocnione Bożą miłością i doświadczeniem Jego łagodności są w stanie budować wzajemne relacje spoglądając na innych z życzliwością, ciepłem i zrozumieniem
• Izabela Iwańska, Koinonia św. Pawła
  Łagodność osób konsekrowanych, cz. 1
  Cnota panującej w sercu człowieka łagodności sprawia, że obecna w tymże sercu miłość staje się widoczna dla innych ludzi. Okazywana na zewnątrz wobec wystawiających ją na próbę ujawnia swój nadprzyrodzony wymiar i pochodzenie od Boga. Posiada moc poruszenia i przemiany serc ludzi gwałtownych i zagniewanych. Zwykle idzie w parze ze zdrową gorliwością, która najpierw wymaga od siebie, a potem od innych.
• Czepiel Maria CSSE
  Cnota łagodności w życiu i posłudze Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety
  Łagodność przejawia się w zdolności wybaczania urazów i wyrozumiałości dla błędów bliźnich. Jest to niestronnicza i nieobłudna postawa pełna miłosierdzia. Jako cnota, łagodność wyraża się w uprzejmości, szczerości, opanowaniu, delikatności oraz umiejętności dzielenia się z innymi wszelkim dobrem.
• Bernadetta Rusin FMA
  Salezjańska łagodność
  Łagodność jako cnota wychowawcy i sekret sukcesu procesu wychowania, ukazuje Bożą miłość w optyce dobrego Pasterza – miłość cierpliwą, która we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma, aż po dar z samego siebie. Łagodność buduje autorytet wychowawcy – ojca i przyjaciela, wnosi w relacje pewność bycia przyjętym i kochanym, a w świadectwo wiary świeżość, wolność i radość. Św. Franciszek Salezy jest wzorem realizacji pedagogii miłości, która w praktyce duszpasterskiej woli kroplę miodu od beczki octu.
• Józef Gaweł SCJ
  Łagodność serca
  Łagodność jest ukazana w Starym Testamencie. Jest ona przymiotem Boga. Wzorem łagodności jest Jezus Chrystus. Jego nauka jest programem życia chrześcijańskiego, o czym uczy św. Paweł Apostoł. Aby żyć postawą człowieka łagodnego, potrzebna jest ciągła formacja serca. Łagodność w życiu codziennym pomaga w opanowaniu gniewu, uczy cierpliwości w znoszeniu wad bliźnich oraz przebaczania zniewag. Dzięki niej możemy wszędzie budować cywilizację miłości.
• Piotr Liszka CMF
  Łagodność Boga odzwierciedlona w świecie i w ludziach
  Łagodność może być rozpatrywana jako klucz do właściwej interpretacji objawianej człowiekowi Bożej mądrości obecnej w przyrodzie i ludzkim wnętrzu. Poprawne posługiwanie się tym kluczem powinno zaowocować praktykowaniem cnoty łagodności, która przez Boga jest człowiekowi dana i zadana.
• Marek Jeżowski CMF
  Szósta cnota główna w Piśmie Świętym i w Liturgii Godzin
  Nie ma chyba tygodnia, żebyśmy nie rozważali w lectio divina i w modlitwie brewiarzowej cierpliwości Boga i łagodności świętych, i nie prosili o nie dla nas samych. W niektórych okresach liturgicznych czynimy to codziennie. Wydaje się, że coś powinno z tego wynikać.

Studia i refleksje

• ks. Czesław Parzyszek SAC
  Apostolat Sanktuarium Fatimskiego w Zakopanem na Krzeptówkach – Polskiej Fatimy
  W miarę rozwoju Sanktuarium na Krzeptówkach stało się „Polską Fatimą” – miejscem masowego kultu, ośrodkiem promocji pobożności fatimskiej, centrum badań nad treścią orędzia z Fatimy, współpracującym z portugalską Fatimą. To ważne centrum Apostolatu Rodzin Fatimskich, Białej Armii, Krucjaty Różańca Rodzinnego, Krucjaty Modlitewnej w intencji Kościoła i Ojca Świętego oraz działalności wydawniczej.
• Renata Gość OV
  Matka, która nigdy nie odchodzi
  Radosne, krótkie świadectwo pierwszej w historii diecezji kaliskiej dziewicy konsekrowanej.

Duchowość założycieli

• bp Antoni Maria Klaret
  Łagodność apostolska św. Antoniego Marii Klareta. Wybrane teksty z Autobiografii
  Antoni Klaret uważał łagodność, zaraz po pokorze i ubóstwie, za cnotę apostolską najbardziej potrzebną misjonarzowi. Uczynił ją przedmiotem swego szczegółowego rachunku sumienia w latach 1861-1864. Pisząc w tym czasie Autobiografię, poświęcił w niej nie mało miejsca cnocie łagodności.