3 Niedziela Wielkiego Postu - Rok A

  

 

STRUMIENIE WODY ŻYWEJ

 

_________________________________________

Księga Wyjścia (Wj) 17, 3-7
Psalm (Ps) 95
List do Rzymian (Rz) 5, 1-2. 5-8
Ewangelia św. Jana (J) 4, 5-42

_________________________________________

 

W pragnieniu wody, zarówno Izraelici jak i Samarytanka wyrażają nasze pragnienie zbawienia, pragnienie Boga. Woda wypływa ze skały, a jak pisze św. Paweł, skałą tą był Chrystus (1 Kor 10, 4). Woda ta jest symbolem Duch Świętego, którego każdy wierzący w Chrystusa otrzymał na chrzcie świętym.

 

Ewangelia Jana obfituje w dialogi, a trzy pośród nich zasługują na szczególną uwagę. Nikodem usłyszy, że aby wejść do Bożego Królestwa, musi się narodzić “z wody i z Ducha” (J 3, 5), Samarytanka dowiaduje się, że Bóg pragnie być czczony “w Duchu i prawdzie” (J 4, 23), a wreszcie Żydzi słyszą, że aby mieć życie wieczne trzeba spożywać ciało i pić krew Chrystusa (J 6, 53-54). Chrzest, właściwy kult Boga i Eucharystia stoją w centrum liturgii Kościoła.

 

Dzisiejszą perykopę o spotkaniu Jezusa z Samarytanką można podzielić na trzy części. W części pierwszej (J 4, 1-15) rozmowa skupia się wokół wody. Spotkanie ma miejsce przy studni, a to rodzi pytanie: czy Jezus szuka oblubienicy? Sługa Abrahama właśnie przy studni znalazł żonę dla Izaaka, piękną Rebekę (Księga Rodzaju (Rdz) 24, 11-16), a Jakub i Mojżesz także przy studni spotkali swoje przyszłe małżonki (Rdz 29, 1-11; Wj 2, 15-21). Jezus mówi, “Daj mi pić” (J 4, 7) i podobnie zwrócił się sługa Abrahama do Rebeki (Rdz 24, 17). Sługa chciał się przekonać, czy Rebeka jest przeznaczoną przez Boga Izaakowi, a Jezus pragnął wiary Samarytanki. Według Dziejów Apostolskich, Samaria była jednym z pierwszych miejsc ewangelizowanych przez uczniów Chrystusa (Dzieje Apostolskie 8, 4-8). I tak oto Oblubieniec spotyka swoją Oblubienicę przy studni.

 

Część druga (J 4, 16-26) wydobywa na jaw podstawowe prawdy wiary. (1) Bóg nie jest przywiązany do jakiegoś szczególnego miejsca (J 4, 20-24). Samarytanka jest w obecności Tego, który jest kimś większym niż jakakolwiek świątynia (Ewangelia św. Mateusza (Mt) 12, 6), a “cześć w duchu i prawdzie” (J 4, 23) to cześć jaką oddajemy Bogu Ojcu przez Jezusa Chrystusa, który jest prawdą, w Duchu świętym. (2) Zbawienie pochodzi od Żydów (J 4, 22). “Wy czcicie to, czego nie znacie” (J 4, 22). “Znać” odnosi się do więzi intymną, jaka łączy małżonków (Rdz 4, 1), a pośród narodów świata tylko Izrael miał taką wieź z Bogiem (Księga Ozeasza 3, 1). Takie poznanie Jezusa powinno być celem życia każdego Chrześcijanina (List do Filipian 3, 7-11). (3) Jezus jest Mesjaszem (J 4, 25-26). “Ja jestem, mówiący z tobą” (J 4, 26). Zwrot “Ja jestem” przywodzi na myśl święte imię Boga objawione Mojżeszowi (Wj 3, 14). Bóg objawił się Mojżeszowi jako “Ja jestem”, a w Jezusie objawił się nam jako “Ja jestem Zbawicielem” (Mt 1, 21).

 

Wreszcie cześć trzecia (J 4, 27-42) opowiada o misyjnym sukcesie Samarytanki. Pokarmem Jezusa jest pełnienie woli Ojca (J 4, 34; Hbr 10, 9), a pragnieniem Ojca jest by wszyscy zostali “zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 List do Tymoteusza 2, 4). To właśnie ma dokonało się na oczach uczniów. Samarytanka doprowadza całą wioskę do Chrystusa, a po dwóch dniach spędzonych z Panem, wyznają oni, że Jezus jest Zbawicielem świata (J 4, 42).

 

To czego pragnęła Samarytanka - wody żywej, symbolu Ducha Świętego - stało się naszym udziałem. Ona nie mogła Go otrzymać, gdyż Jezus nie był jeszcze uwielbiony (J 7, 39); my możemy, gdyż Chrystus umarł za nas, gdy jeszcze byliśmy grzesznikami (Rz 5, 6-8). Teraz strumienie żywej wody wypływają z naszych serc (J 7, 37-39), Duch Święty rozlewa w naszych sercach Bożą miłość (Rz 5, 5).