Księga Jeremiasza (Jr) 20, 10.-13 Psalm (Ps): 69 List do Rzymian (Rz) 5, 12-15 Ewangelia św. Mateusza (Mt) 10, 26-33
_________________________________________
Trzy razy w dzisiejszej Ewangelii słyszymy, byśmy się nie bali (Mt 10, 26. 28. 31), a raz byśmy się bali (Mt 10, 28). Pismo Święte uczy, że początkiem mądrości jest bojaźń Boża (Księga Przysłów 1, 7; 9, 10) i że tym, którzy boją się Pan nie brak niczego (Ps 34, 10). Ale w przeciwieństwie do lęku przed innymi, który przychodzi naturalnie, bojaźni Bożej musimy się nauczyć (Ps 34, 11).
Kiedy Jeremiasz miał rozpocząć swoją misję, Bóg powiedział mu: „Nie bój się ich” (Jr 1, 7; zob. Mt 10, 26). Strach przed tymi, którzy mogą zabić ciało, często zamka nam usta. Zamiast otwarcie głosić światu to, co słyszymy od Pana w ciemności (Mt 10, 27), milczymy lub jak fałszywi prorocy głosimy to, co ludzie chcą usłyszeć. Ale Jeremiasz nie poddał się temu paraliżującemu strachowi. Pomimo zagrożenia śmiercią (Jr 11, 21) wiernie głosił wezwanie Boga do nawrócenia.
“Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w Gehennie” (Mt 10, 28). Dolina Ben-hinnom (Gehenna) była tragicznym dowodem, że przez człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć (Rz 5, 12). Było to miejsce w starożytnej Jerozolimie, gdzie ci, którzy nie bali się Pana, składali swoje dzieci w ofierze kananejskiemu bożkowi Molochowi (Jr 7, 31; 2 Księga Kronik 28, 3). Tylko ktoś, kto bał się Pana, mógł zakończyć tak okropną praktykę (2 Księga Królewska 23, 10), a samo miejsce w tradycji żydowskiej i chrześcijańskiej stało się symbolem piekła (Mt 5, 22. 29; 13, 41-42. 49-50).
Od Gehenny, Jezus kieruje nasze oczy ku dwóm wróblom (Mt 10, 29). Bóg nie pragnie zatracić duszy i ciała w piekle (1 List do Tymoteusza 2, 4; zob. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1037), gdyż miłuje wszystko co istnieje (Księga Mądrości 11, 23-24). On troszczy się o wróble, żywi ptaki niebieskie (Mt 6, 26) i przyodziewa trawę polną (Mt 6, 30). Dlatego ilekroć lęk przed światem ogarnie duszę apostoła, wystarczy by spojrzał na wróble i przypomniał sobie słowa Chrystusa: “Wy jesteście warci więcej niż wiele wróbli” (Mt 10, 31).
„Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach” (Mt 10, 27). Jezus mówi nam w ciemnościach coś, w co nawet „aniołowie pragną wejrzeć” (1 List św. Piotra 1, 12), a mianowicie Ewangelię! Adam przyniósł grzech na ten świat, a grzech przyniósł śmierć, ale Chrystus anulował dzieło Adama, łaska zwycięża grzech, a życie pokonuje śmierć (Rz 5, 19-21). W swoim wielkim miłosierdziu Pan nas wysłuchał, a wszechświat wychwala Boga za jego cudowny plan zbawienia (Ps 69, 34-35).
Ale Ewangelia nie jest tak naprawdę mile widziana w świecie grzechu. Uczeń Chrystusa musi nauczyć się nie tylko bojaźni Bożej, ale także tego, jak znosić obelgi (Ps 69, 8-10) i wrogość (Jr 20, 10-11). Gorliwość o Ewangelię, która pochłaniała nas na początku, może ustąpić zniechęceniu i strachowi przed prześladowaniami. Nasza początkowa gotowość oddania życia za Chrystusa (Ewangelia św. Jana (J) 13, 34) może przerodzić się w zaparcie się tego, że jesteśmy uczniami Chrystusa (J 18, 25-27). Ale nawet taki upadek jest przewidziany przez Pana (J 13, 35) i może doprowadzić do prawdziwego nawrócenia (Ewangelia św. Łukasza (Łk) 22, 32). Wystarczy gorzko zapłakać (Łk 22, 62), nawrócić się i utwierdzać braci i siostry w wierze (Łk 22, 32).
Święty Paweł porównuje życie głosiciela Ewangelii do spektaklu, który obserwują świat, aniołowie i ludzie (1 List do Koryntian (1 Kor) 4, 9). Ale nam nie chodzi o zdobycie aplauzu tej widowni, ale o uznanie tego, który nas do tego spektaklu powołał. Dla Chrystusa jesteśmy gotowi nawet stać się “jakby śmieciami świata, odrazą dla wszystkich” (1 Kor 4, 13), aby usłyszeć naszego Pana Jezusa mówiącego Ojcu, że dobrze przeżyliśmy życie dając świadectwo o Ewangelii i przyznając się do Niego wobec ludzi (Mt 10, 32; 25, 23; KKK, 1816).
