2 Księga Królewska (2 Krl) 4, 8-11. 14-16a Psalm (Ps): 89 List do Rzymian (Rz) 6, 3-4. 8-11 Ewangelia św. Mateusza (Mt) 10, 37-42
_________________________________________
Przykazanie miłości Boga brzmi, “będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Księga Powtórzonego Prawa 6, 5), a Dekalog dzielimy na dwie części, tę pierwszą odnoszącą się do Boga i tę drugą odnoszącą się do bliźniego. W tym kontekście musimy usytuować słowa Chrystusa: “Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mt 10, 37). Jezus jest wcielonym Słowem Bożym (Ewangelia św. Jana (J) 1, 14) i obrazem Boga niewidzialnego (List do Kolosan 1, 15). To co w Starym Testamencie odnosiło się do Ojca, w Nowym Testamencie odnosi się również do Syna.
Greckie słowo “kochać” użyte w dzisiejszym tekście Ewangelii jest korzeniem słów “przyjaciel” i “przyjaźń”. W Starym Testamencie przykładem takiej przyjaźni jest Jonatan, który miłował Dawida bardziej niż swego ojca, Saula (1 Księga Samuela 18, 1-3; 20, 1-42). Św. Piotr użył tego same greckiego słowa wyrażając swoją miłość do Jezusa (J 21, 15-17). Ale słowo to jest też korzeniem słowa “pocałunek”. Chrystus to Oblubieniec, który wieczną miłością ukochał swoja Oblubienicę (Księga Jeremiasza 31, 3), a Kościół - Oblubienica, chora z miłości pragnie “całować” tylko swego Oblubieńca (Pieśń nad Pieśniami 2, 5).
“Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien” (Mt 10, 38). Chrześcijańska droga życia to droga krzyża (2 List do Koryntian (2 Kor) 11, 21-33). Aby jednak na nią wstąpić, wpierw musimy odkryć Mądrość Krzyża (1 Kor 1, 18) i ogołocić się z rzeczy niepotrzebnych (Mt 10, 9). ‘Bądź godny swego brata Jezusa’, może do nas powiedzieć Najświętsza Maryja Panna, nasza Matka (por. 2 Księga Machabejska (2 Mch) 7, 29). Nie można mieć przyjaźni, zaszczytów i bogactw tego świata (por. 2 Mch 7, 24), a jednocześnie być godnym naszego brata Jezusa (por. 2 Mch 7, 37). Z drugiej strony, świat nie jest godzien tych, którzy idą drogą krzyża (List do Hebrajczyków 11, 38), ale oni są godni Chrystusa.
“Kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je” (Mt 10, 39). Ta utrata życia dokonuje się w sakramencie chrztu, który stał się naszą śmiercią i zmartwychwstaniem. Życie, które utraciliśmy to życie pod jarzmem grzechu, życie, które znaleźliśmy to życie dla Boga (Rz 6, 11). W chrzcie zjednoczyliśmy się z Chrystusem i staliśmy się nowym stworzeniem (2 Kor 5, 17). Umarliśmy dla grzechu i żyjemy w Chrystusie Jezusa dla Boga (Rz 6, 11). Dlatego też, głosimy dobroć Boga (Ps 89, 2), który wezwał nas “z ciemności do swego przedziwnego światła” (1 List św. Piotra 2, 9).
Jaka jest nagroda proroka? Nowe życie: “za rok o tej porze będziesz pieścić syna” (2 Księga Królewska 4, 16). Jaka jest nagroda, którą może ofiarować człowiek sprawiedliwy? Ewangelia! Św. Paweł chory przybył do Galatów, a jednak został przez nich przyjęty niczym “Chrystus Jezus”, a za ich gościnność odwdzięczył się głoszeniem Jezusa (List do Galatów 4, 13-14). A jaką nagrodę mogą otrzymać ci, którzy uczniom Chrystusa, tym “najmniejszym”, podali kubek świeżej wody (Mt 10, 42)? Królestwo Boże! (Mt 25, 34-35). Jezus utożsamia się ze swoimi uczniami (Mt 10, 40; Dzieje Apostolskie 9, 4), dlatego też “wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25, 40).
Jesteśmy wezwani by kochać Chrystusa bardziej niż naszych bliskich, wyrzec się dla niego wszystkiego włącznie z życiem i pójść za nim drogą krzyża. Tylko Pan i Bóg może przedstawić takie wymagania (J 20, 28). Jednak pomimo tych wymagań, historia chrześcijaństwa pełna jest osób, którzy tak uczynili i swoim życiem i śmiercią ubogacili świat. Czy ty i ja podejmiemy to wyzwanie w naszych czasach? Czy umiłujemy Chrystusa ponad wszystko?
