33 Niedziela Zwykła - Rok A
WEJDŹ DO RADOŚCI CHRYSTUSA
_________________________________________
Księga Przysłów (Prz) 31, 10-13. 19-20. 30-31
Psalm (Ps) 128
1 List do Tesaloniczan (1 Tes) 5, 1-6
Ewangelia św. Mateusza (Mt) 25, 14-30
_________________________________________
Misja Kościoła dokonuje się pomiędzy Wniebowstąpieniem Chrystusa a Jego przyjściem w chwale w nieznanym dla nas czasie. Tematem dzisiejszej liturgii Słowa jest uświadomienie nam jak ważne jest zaangażowanie się w tą misję. Jesteśmy wezwani, by stać się jak “dzielna niewiasta” (Prz 31, 10), naśladować tych, którzy podwoili liczbę otrzymanych talentów (Mt 25, 20.22), oraz być dziećmi światłości (1 Tes 5, 5; Mt 5, 14) w świecie pogrążanym w ciemności grzechu.
Pewien człowiek przed swoją podróżą przekazał swoim sługom swój majątek (Mt 25, 14). W Starym Testamencie, Bóg powierza nam troskę o ziemię (List do Rzymian (Rz) 1, 28; 2, 15), a potem powierzył Izraelowi swoje Prawo (Księga Ezechiela 20, 11). W Nowym Testamencie, Chrystus powierza apostołom zadanie głoszenia światu Ewangelii i nauczania wszystkich ludzi prawd wiary i moralności (Mt 28, 19-20). Powierzając nam “swój majątek” Bóg okazuje nam zaufanie i oczekuje współpracy ze swoją łaską.
“Niewiastę dzielną któż znajdzie?” (Prz 31, 10). Chrystus ją znalazł! Niewiasta, której ufa mąż, która wyświadcza mu dobro i troszczy się o len i wełnę (Prz 31, 10-13) jest symbolem Kościoła, Jego Oblubienicy. Kościół wiernie strzeże i przekazuje innym depozyt wiary, otrzymany od swego Oblubieńca. Ewangelizując, katechizując i spełniając dzieła miłosierdzia, Kościół wyciąga dłoń do ubogich tego świata (Prz 31, 20).
“Każdemu według jego zdolności” (Mt 25, 15). W Kościele “mamy różne dary według udzielonej nam łaski” (Rz 12, 6). Nikt z nas nie jest samowystarczalny, dlatego potrzebujemy innych i żaden z darów nie jest tak mały, by mógł być bez znaczenia (1 List do Koryntian (1 Kor) 12, 21-23). Kiedy “natychmiast” użyjemy naszych talentów (Mt 25, 16-17), okazujemy odpowiedzialne podejście do bycia uczniem Chrystusa i przyczyniamy się do wspólnego dobra wszystkich (1 Kor 12, 7).
Ale jeden z sług zakopał swój talent w ziemi (Mt 25, 18). Dlaczego to uczynił? Czy rzeczywiście był “leniwy” (Mt 25, 26)? Podstawowym znaczeniem użytego w oryginale przymiotnika jest trwożliwość, wahanie się i brak gotowości. Kiedy inni słudzy puścili w obieg swoje talenty, ten sługa ociągał się i zwlekał z decyzją, aż było już za późno. Co czynił w czasie nieobecności swego pana - nie wiemy. Możemy natomiast przypuszczać, że dzień powrotu jego Pana dla niego rzeczywiście nadszedł niczym “złodziej w nocy” (1 Tes 5, 2).
“Panie, wiedziałem, żeś jest człowiek twardy” (Mt 25, 24). Odpowiedzialnością za swój brak działania sługa obarcza swego Pana. “Żniesz tam, gdzie nie posiałeś, i zbierasz tam, gdzie nie rozsypałeś” (Mt 25, 24). Czy sługa insynuuje, że jego Pan jest niczym faraon, który nakazał ludowi wyrabiać cegły, ale nie dawał im słomy (Księga Wyjścia 5, 7)? Prawda jest jednak inna. Jego Pan pragnął zbierać, tam gdzie zasiał. Obdarzył go jednym talentem, więc nie ma nic na swoje usprawiedliwienie. Skoro inni potrafili wydać owoce, to dlaczego nie on?
“Oto masz, co twoje” (Mt 25, 25). Ta bezczelna wypowiedź stoi w opozycji do wypowiedzi jego współsług: “Panie! Pięć talentów (dwa talenty) mi powierzyłeś. Oto dalsze pięć talentów (dwa talenty) zyskałem” (Mt 25, 20.22). Nie dziwi więc, że zamiast wejść do radości swego Pana, skończył “w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów” (Mt 25, 30). Tutaj znajdują odpowiedź wszyscy ci, którzy pytają o powód służenia Bogu i przestrzegania jego przykazań (Księga Hioba 21, 15; Księga Malachiasza 3, 14).
“Byłeś wierny w rzeczach niewielu” (Mt 25, 21.23). Bóg nie domaga się od nas rzeczy niemożliwych. Jeżeli budujemy rodzinę na wartościach chrześcijańskich i wspieramy biednych (Prz 31, 15-20), jeżeli odpowiedzialnie używamy Bożych darów (Mt 25, 20.22) i żyjemy wiarą, nadzieją i miłością (1 Tes 5, 8) to my również usłyszymy: “Wejdź do radości swego Pana” (Mt 25, 21. 23).
